ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΓΥΑΛΙΑ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Ήταν Σάββατο και η κ. Κοραλία, γυρνούσε από το “σούπερ μάρκετ”, με το αυτοκίνητο στο σπίτι της. Ήταν όμορφη η ημέρα εκείνη, στα τέλη του Αυγούστου, χωρίς τους ενοχλητικούς καύσωνες του καλοκαιριού, καθώς ένα γλυκύ μελτέμι φυσούσε, από το μέρος της θάλασσας και σκόρπιζε ανακούφιση στο πρόσωπο των κατοίκων της παραλιακής κωμοπόλεως. Λίγα τετράγωνα ακόμη και θα έφτανε στον προορισμό της, όταν ξαφνικά της ήρθε η σκέψη : “Δεν στρίβω εδώ, να περάσω λίγο από την ξαδέλφη μου, να δω τι κάνουν; καιρό έχουμε να συναντηθούμε”. Σε λίγο βρισκόταν μπροστά, στην καγκελόπoρτα της αυλής της. Tρία κουτσούβελα την υποδέχτηκαν, με χαρούμενες φωνές.

-Θεία, θεία!

Ω , τα καλά μου , πόσο χαίρομαι που σας βλέπω!

— Θεία, θα μας μια βόλτα, όπως την άλλη φορά, είπε το μεγαλύτερο κοριτσάκι της τρίτης δημοτικού.

— Ρωτήστε τη μαμά σας κι αν σας αφήσει ελάτε.

Εν τω μεταξύ βγήκε και η εξαδέλφη της και τα είπαν λίγο στο πόδι.

— Μαμά μας αφήνεις να πάμε βόλτα, με τη θεία;

— Να πάτε, να πάτε.

–Ελάτε, χρυσά μου. Να το αυτό το μικρούλι, η αδυναμία μου. Έλα να σε πάρω αγκαλιά, καλό μου. Ωώπ, άντε μέσα στο αυτοκίνητο. Μπήκαν και τα άλλα δύο. Χαιρετήθηκαν οι εξαδέλφες και ξεκίνησε το αυτοκίνητο. Μια παιδική χαρά λίγο έξω από την πόλη περίμενε τα μικρούλια, που τι χαρές έκαναν και παιχνίδια.

Θεία, δες με τι κάνω. Θεία, κοίτα, Θεία…

Καθισμένη στο παγκάκι, χαιρόταν και η ίδια, με τις χαρές τους. Όταν, κάποια στιγμή διαπίστωσε, πως της έλειπαν τα γυαλιά…

–Αμάν, που πήγαν τα γυαλιά. Στο “σούπερ μάρκετ”, τα είχα. Να δεις, θα μου πέσαν στον δρόμο, τη στιγμή που έσκυψα να πάρω αγκαλιά το μικρό. Τελείωσε το παιχνίδι και γύρισαν πίσω.

Η Κοραλία κοιτούσε διερευνητική τον δρόμο, στο σημείο που είχε σταθμεύσει  προηγουμένως. Τίποτα.

–Μην τυχόν βρήκες τα γυαλιά μου; ρώτησε την εξαδέλφη της. Τα έχασα και λέω μήπως μου έπεσαν εδώ.

— Δεν ξέρω κάτι, απάντησε εκείνη. Να ψάξουμε.

–Αλλά γυαλιά δεν υπήρχαν.

Απογοητευμένη έφτασε στο σπίτι της, η Κοραλία. Και τότε ήρθε στη σκέψη της :

— Α, πως δεν το θυμήθηκα τόση ώρα, και κάθομαι και χολοσκάω. Ο Άγιος Φανούριος.

Δεν ήταν λίγες οι φορές στο παρελθόν που Ο Άγιός τους — τον είχαν εικόνα στο προσκυνητάρι της εκκλησίας τους — την είχε βοηθήσει να βρει’ χαμένα αντικείμενα.

Άγιέ μου!…

Αλλά μια δεύτερη σκέψη– πειρασμός;

— ήρθε να την ταράξει αμέσως; “Καλά, τι είναι οι Άγιοι υπηρέτες μας; Όποτε θέλουμε, τους φωνάζουμε και τους έχουμε κοντά μας. Με μένα όλο θα ασχολείται ο Άγιος Φανούριος; Δεν έχει άλλες ασχολίες; Όμως δεν το ‘βαλε κάτω. Την άλλη μέρα, Κυριακή, πρωί – πρωί στην εκκλησία κι αμέσως, στο προσκυνητάρι του Αγίου.

— Άγιε, βοήθησε με να βρω τα γυαλιά μου, κι εγώ στη μνήμη σου που πλησιάζει, θα σου φέρω μια φανουρόπιτα, καθώς και εκείνη του αδελφού μου, που σου την χρωστάει.

Της είχε ζητήσει παλαιότερα ο αδελφός της ,να του φτιάξει μια πίτα για τον Άγιο, διότι την είχε τάξει, κι εκείνη του είχε απαντήσει : “Εσύ την έταξες, εσύ να τη φτιάξεις”. Και το τάμα δεν είχε αποδοθεί…

Τελείωσε η λειτουργία, γύρισε στο σπίτι η Κοραλία.

— Μάνα τα βρήκες τα γυαλιά σου; την υπό δέχτηκε ο γιος της, με την ερώτηση.

— Δεν τα βρήκα, Δημήτρη μου, αλλά το είπα στον Άγιο Φανούριο.

Την ώρα εκείνη ο Δημήτρης, διάβαζε τα νέα της τοπικής τους κοινότητας, από την ιστοσελίδα που πρόσφατα είχαν φτιάξει στο “Ιντερνέτ”. Σε λίγα λεπτά.

— Βρε μάνα, κοίτα εδώ. Έχουν κάνει μια ανάρτηση, ότι βρέθηκαν κάτι γυαλιά στο δρόμο. Μήπως είναι τα δικά σου.

Κοίταξε η Κοραλία και φωτίστηκαν τα μάτια της.

— Δεν το πιστεύω! Ο Άγιος Φανούριος!

–Αγιέ μου, δεν πρόλαβα να στο ζητήσω και… αμέσως;

— Τα δικά σου είναι μάνα;

— Τα δικά μου είναι Δημήτρη! Σε λίγες ημέρες, στη γιορτή του Αγίου, η Κοραλία με δύο φανουρόπιτες στα χέρια, φτιαγμένες από τα χέρια της, και με πολλή ευγνωμοσύνη στην καρδιά κατευθυνόταν προς την εκκλησία, για να τιμήσει την μνήμη του Αγίου. Του Αγίου Φανουρίου. που τόσο κοντά μας βρίσκεται, όπως και όλοι οι Άγιοι, όταν με πίστη και απλότητα απευθυνόμαστε προς αυτούς και ζητάμε τη βοήθεια τους. Κι αυτοί την δίνουν απλόχερα κι έπειτα δέχονται με άπειρη συγκατάβαση, σαν αυτήν του Κυρίου τους, τις όποιες ευτελείς αντιπροσφορές μας…

Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ :

Είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η ιστορική ύπαρξή του, δεν ήταν γνωστή στους Συναξαριστές, μέχρι τον 14ο αιώνα, ή κατ’ άλλους τον 15ο αιώνα, οπότε ανευρέθη εικόνισμά του, στο νησί της Ρόδου.

Γρήγορα μάλιστα η φήμη του Αγίου απλώθηκε στα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, την Κρήτη, τη Χίο, τη Λέσβο, την Πάτρα και τον υπόλοιπο ελληνικό χώρο. Σήμερα υπάρχουν πολλές εκκλησίες χτισμένες στο όνομά του.

Η μνήμη του τιμάται και πανηγυρίζεται κάθε χρόνο στις 27 Αυγούστου. Την παραμονή της εορτής του, συνηθίζεται η ετοιμασία ενός νηστίσιμου φαγητού της φανουρόπιτας.

Η παρετυμολογική παρήχηση του ονόματός του με το φαίνω, δηλαδή φανερώνω, τον έκαναν γνωστό στη λαϊκή παράδοση ως τη μορφή, που πάντοτε θα βοηθούσε να βρεθούν τα χαμένα, ή θα έφερνε κάτι που επιθυμούν. Γι αυτό στις εικόνες παριστάνεται, να κρατά στο χέρι αναμμένο κερί. Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί φτιάχνουν μια νηστίσιμη πίτα την εορταστική του ημέρα, την φανουρόπιτα, για να τους φανερώσει ο άγιος απολεσθέντα αντικείμενα, την τύχη των ανύπανδρων κοριτσιών, ακόμα και εργασία στους ανέργους και διάφορα άλλα.

—— ——- ——–

Ο ύψιστος και Πανάγαθος Θεός εχαρίτωσε θαυματουργικώς, τόσον την δοξάσασαν Αυτόν, Αγίαν Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, με τον κατά πάντα Άγιον και Όσιον επί της γης βίον της, ώστε της παρείχε την δωρεάν και την ευλογίαν να κάνει τέτοια θαύματα ,που η δύναμη της λογικής αδυνατεί να τα συλλάβη και να τα ερμηνεύση .

Η Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, στον άνθρωπο που έχει θερμή πίστη και καταφεύγει στη χάρη της, απαντάει πάντα με ένα θαύμα.

Επιστολή, Αναστασίας Πομώνη.

Χίλια ευχαριστώ, Αγία μου Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, για το μεγάλο καλό ,που έκανες στο κοριτσάκι μου. Υπέφερε από αμυγδαλές και κρεατάκια και πολύ συχνά το είχα άρρωστο. Η ταλαιπωρία που περνούσε, ήταν μεγάλη και δεν μπορούσε, ούτε να ανασάνει. Το πήγα στην Πάτρα σε ειδικό ωτορινολαρυγγολόγο και μου είπε, πως έπρεπε να χειρουργηθή Εγώ φοβόμουν επειδή ήταν πολύ αδύνατο και δεν το αποφάσιζα. Ήταν η πρώτη χρονιά που πήγαινε σχολείο. Δεν μπορώ να περιγράψω, με λίγα λόγια την στενοχώρια μας. Μία μέρα πήγαινε στο σχολείο και πέντε ημέρες έμενε στο σπίτι. Έτσι έφτασε ο χειμώνας και μάλιστα βαρύς, οπότε δεν πήγαινε καθόλου σχολείο. Τότε στήριξα όλες τις ελπίδες μου στη χάρη σου, Αγία μου Ειρήνη Χρυσοβαλάντου και σε παρακαλούσα να δείξεις την βοήθειά σου στο κοριτσάκι μου, που βρισκόταν άρρωστο στο κρεβάτι και να το θεραπεύσεις. Κι ένα βράδυ, όπως ήμουν στενοχωρημένη και αποκαμωμένη, έπεσα να κοιμηθώ και τότε είδα στον ύπνο μου, πως βρέθηκα σε ένα ωραίο μέρος κρατώντας τη μικρή μου από το χεράκι της και καθώς περπατούσα βλέπω μια Μοναχή να κάθεται σε κάποιο σημείο. Καθώς πλησιάζαμε πήρε τη μικρή στην αγκαλιά της, της άνοιξε τα ρουθούνια της και έβγαλε από μέσα ένα κομμάτι και έτσι ελευθερώθηκε η αναπνοή της. Από εκείνη την ώρα το κοριτσάκι μου, είναι εντελώς καλά. Το πρωί σηκώθηκε και πήγε σχολείο και από την ημέρα εκείνη, δεν έλειψε ούτε μια ώρα. Έκανες το θαύμα σου Μεγάλη μου Αγία και δεν μας άφησες άλλο, να πονέσουμε. Έφυγε η στενοχώρια και ο αγώνας, που μας είχε κυριεύσει. Με τη δική σου επέμβαση είναι μια χαρά. Γλυκιά μου, Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, δεν βρίσκω λόγια να σε ευχαριστήσω Θα δοξάζω πάντοτε το όνομα του Θεού μας, που σου έδωσε αυτή τη χάρη, να θεραπεύεις κάθε άρρωστο.

Με θερμές ευχαριστίες

Αναστασία Πομώνη

Ζάκυνθος.

Πηγή : – Περιοδικό “Ιεράς Μονής Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου”

— Βικιπαίδεια : “Άγιος Φανούριος”.

— Περιοδικό : Ο Σωτήρ, “Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό Θεολόγων.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος