“ΜΗ ΚΡΙΝΕΤE ΚΑΤ ΟΨΙΝ”

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Η εορτή της Σκηνοπηγίας διαρκούσε επτά ημέρες. Στο μέσο περίπου της εορτής “ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν και εδίδασκε (Ιω. ζ’ 14). Σε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα αυτή τη φορά, διότι οι Ιουδαίοι Τον αναζητούσαν κατά τη διάρκεια της εορτής λέγοντας : Που είναι εκείνος (Ιω. ζ’ 11).

Ενοχλήθηκαν πάρα πολύ, όταν ο Κύριος σε προηγούμενη γιορτή εισήλθε στα Ιεροσόλυμα, από την πύλη της πόλεως που ονομαζόταν Προβατική και θεράπευσε έναν παράλυτο, που υπέφερε τριανταοχτώ ολόκληρα χρόνια, ξεχασμένος σ’ ένα από τα πέντε υπόστεγα μιας μικρής λίμνης, που ονομαζόταν κολυμβήθρα της Βηθεσδά.

Από τότε οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ζητούσαν ευκαιρία να τον συλλάβουν και να τον φονεύσουν. Γι’ αυτό μόλις τον είδαν στο περίβολο του Ναού να διδάσκει δημόσια τα πλήθη των ανθρώπων, που συγκεντρώθηκαν να Τον ακούσουν, Τον κατηγόρησαν ότι είναι λαοπλάνος και εξαπατά τον εύπιστο λαό, “πλανά τον όχλον”, και ότι έχει αταλύσει την αργία του Σαββάτου (Ιω.ζ’ 12 , 21).

Ο Κύριος τότε τους απάντησε : “Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δίκαιαν κρίση κρίνατε (Ιω.ζ’ 24). Μη δικάζεται και μη σχηματίζεται κρίσεις με επιπολαιότητα, σύμφωνα με την εξωτερική όψη και τα εξωτερικά φαινόμενα.

Αλλά να κρίνεται δίκαια, με κριτήρια που να βασίζονται στην ίδια την πραγματικότητα.

Φαινομενικά η θεραπεία του παραλύτου την ημέρα του Σαββάτου παρουσιάζεται, ως παράβαση του νόμου. Στην πραγματικότητα όμως είναι συμμόρφωση με το πνεύμα του νόμου, ο οποίος μας ζητεί να μη χάνουμε καμία ευκαιρία αγαθοεργίας.

Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, έκριναν άδικα τον θείο Διδάσκαλο. Άλλοτε τον κατηγορούσαν ότι είναι “Σαμαρείτης” και ότι έχει δαιμόνιο : “Ου καλώς λέγομεν ημείς ότι Σαμαρείτης ει’ συ’ και δαιμο’νιον έχεις;” ( Ιω. η’ 48).

Άλλοτε, Τον συκοφαντούσαν, ότι με τη συνεργασία του αρχηγού των δαιμόνων βγάζει τα δαιμόνια : “εν τω των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια” ( Ματθ’ θ’34).

Άλλοτε, Τον διέβαλλαν ότι είναι φάγος και οινοπότης, φίλος των πορνών και των τελωνών : “άνθρωπος φάγος και οινοπότης, τελώνων φίλος και αμαρτωλών”. (Ματθ’ ια’19). Κι άλλοτε Τον κατέκριναν ότι κάθεται στο τραπέζι με τους αμαρτωλούς : “παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε αταλύσαι” (Λουκ. ιθ’ 7).

Σ’ αυτές πάλι τις περιπτώσεις η κρίση τους ήταν “κατ’ όψιν ” κρίση και οι κατηγορίες τους κατά του θείου Διδασκάλου άδικες και αβάσιμες. Ό Κύριος θεράπευε και ευεργετούσε όλους τους ανθρώπους, με τη θεϊκή του δύναμη (Ματθ. η’16). Δαιμονοκίνητοι ήταν αυτοί που Τον κατηγορούσαν.

Επίσης κατηγορούσαν τον Χριστό, ότι δεν είναι από τον Θεό. Ούτε και αυτή η κρίση τους ήταν δίκαιη. Ο Χριστός τιμούσε τον Πατέρα του “εγώ…. τιμώ τον πατέρα μου ” (Ιω .η’49)! Ενώ οι Γραμματείς και Φαρισαίοι Τον χλεύαζαν και Τον έβριζαν.

Πόσες φορές κρίνουμε κι εμείς” κατ’ όψιν”!

Η κρίση μας δεν είναι δίκαιη, αλλά πρόχειρη, επιφανειακή, επιπόλαιη! Πολλές φορές και άδικη, με αποτέλεσμα να πληγώνουμε συνανθρώπους μας!

Πότε οι άνθρωποι κρίνουμε “κατ’ όψιν”; Ο Μέγας Βασίλειος απαντά ότι κρίνουμε “κατ’ όψιν”, όταν ο κρινόμενος είναι υψηλά ιστάμενο πρόσωπο, όταν κατέχει θέσεις και αξιώματα. Επειδή είναι ευυπόληπτο πρόσωπο, προσπαθούμε κατά κάποιον τρόπο να τον σκεπάσουμε.

Επίσης κρίνουμε “κατ’ όψιν”, όταν ο κρινόμενος είναι φίλος μας! Τότε ψάχνουμε να του βρούμε κάποια ελαφρυντικά, για να μην τον καταδικάσουμε. ‘Η κι αν τον καταδικάσουμε, τον καταδικάζουμε με την ελαφρύτερη των ποινών. Άλλοτε “κρίνουμε κατ’ όψιν”, όταν λαμβάνουμε δώρα ή όταν χρηματιζόμαστε.

Άλλοτε κρίνουμε “κατ’ όψιν”, όταν επεμβαίνουν πολιτικά ή συγγενικά πρόσωπα και μας επηρεάζουν να μη βγάλουμε δίκαιη κρίση. Επίσης κρίνουμε “κατ’ όψιν”, όταν επηρεαζόμαστε από την κοινή γνώμη.

Όμως δεν είναι δυνατόν να αμνηστεύουμε το σοβαρό παράπτωμα του ενόχου, επειδή είναι πολλοί αυτοί, που το υποστηρίζουν. Ούτε είναι σωστό, να σταυρώνουμε τον αθώον, επειδή είναι πολλοί αυτοί που φωνάζουν “σταύρωσον αυτόν”, όπως έκανε ο Πιλάτος για τον Χριστό.

Ο Μέγας Βασίλειος λέει ότι, όσοι κι αν είναι αυτοί που κατηγορούν τον πλησίον μας, ας μη βιαζόμαστε να βγάλουμε σε βάρος του καταδικαστική απόφαση, αν δεν είναι ο ίδιος παρών για να απολογηθεί ή αν δεν ερευνήσουμε βαθύτερα την υπόθεση για την οποία κατηγορείται. Διότι μπορεί να τον αδικήσουμε (ΡG 31, 781).

Γενικά το να βγάλουμε δίκαιη κρίση, δεν είναι από τα εύκολα επιχειρήματα. Γι’ αυτό ας είμαστε προσεκτικότεροι στις κρίσεις μας. Ας μη βγάλουμε βιαστικές, πρόχειρες και επιπόλαιες αποφάσεις. Ας εξετάζουμε σφαιρικότερα τα θέματα. Ας ζητούμε και τον φωτισμό του Θεού. Αλλά και πάλι να μην είμαστε πέρα για πέρα βέβαιοι, ότι έχουμε αλάνθαστη κρίση.

Άνθρωποι είμαστε, μπορεί να κάνουμε και λάθος.

Πηγή : Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό Αδελφότητες Θεολόγων “Ο ΣΩΤΗΡ”.

Με Εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος