Ο ΘΥΜΟΣΟΦΟΣ ΛΑΟΣ ΛΕΕΙ “ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΚΙ ΑΓΚΑΘΙ ΜΕΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ”

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Αυτήν την παραστατική εικόνα χρησιμοποιεί ο ευφυής λαός μας, για να χαρακτηρίσει όλους εμάς που φοράμε τον καλό εαυτό μας για τους γείτονες, για τις έξω συναναστροφές μας, για τους εκτός σπιτιού. Ενώ για τους δικούς μας φοράμε τον άχαρο και τραχύ εαυτό μας.

“Γαρύφαλλο στην γειτονιά και αγκάθι μες στο σπίτι”, για όλους εμάς, που κρύβουμε μέσα μας έναν εαυτό υποκριτή, διπρόσωπο. Και είμαστε μειλίχιοι, ευπροσήγοροι, καλοσυνάτοι, εξυπηρετικοί, με λόγια γλυκά και παρήγορα, ευαίσθητοι. Με τους ανθρώπους του σπιτιού όμως κάποιες φορές σκληροί, συχνά αδιάφοροι, τραχείς και αγενείς.

Τους αγκυλώνουμε, τους πληγώνουμε, τους απογοητεύουμε, τους απομακρύνουμε, τους κάνουμε να πονούν.

“Γαρύφαλλο στη γειτονιά αγκάθι μες το σπίτι”, αλλά αυτό λέγεται υποκρισία. Και η υποκρισία είναι βδέλυγμα στα μάτια του Θεού. Η υποκρισία είναι αποκρουστική στα μάτια των ανθρώπων. Η υποκρισία είναι ολέθρια για την ψυχή.

“Γαρύφαλλο στη γειτονιά”, και ξεγελούμε και ακούμε καλά λόγια και μας εκτιμούν και πετυχαίνουμε και κερδίζουμε.

Για πόσο; Πόσους;

Αν μπορούσαμε να είμαστε πάντα γαρύφαλλο χαριτωμένο, ευωδιαστό, όπου κι αν βρισκόμαστε! Πόσο αυτό θα ευαρεστούσε τον Θεό μας, ο οποίος αναπαύεται στην αλήθεια!

Αν μπορούσαμε και στους δικούς μας ανθρώπους, που τόσα πολλά έχουν επενδύσει σε μας, να προσφέρουμε έναν εαυτό αγωνιστή, που προσπαθεί να δαμάσει, να τιθασεύσει τον τραχύ λόγο, την αγενή συμπεριφορά!

Αν μπορούσαμε να ’μαστε η γλυκιά ηλιαχτίδα, η θαλπωρή, η παραμυθιά, το λιμάνι, το κουράγιο! Τότε το κέρδος δεν θα ήταν μόνο των δικών μας, αλλά θα ήταν κέρδος του χαρακτήρα μας, κέρδος της ψυχής μας.

Είναι τραγικός ο διχασμένος. Είναι εκτός θείας Χάριτος, ο υποκριτής. Σίγουρα θα σας έχει τύχει να βρεθείτε με κάποιον γνωστό σας, σε ένα κοινό χώρο και να διαπιστώσετε, ότι προσπαθεί να σας κρυφτεί ή να προσποιείται, πως δεν σας έχει δει και τελευταία στιγμή, να σας λέει , “Σε σκεφτόμουν αυτές τις μέρες… ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο.. Πως είσαι;”

Κατανοείτε πως πρόκειται για ένα υποκριτικό ενδιαφέρον, για μια παράσταση, ένα θέατρο, το οποίο ξεχωρίζει από μακριά.

Δεν πρόκειται για κοινωνικότητα. Αν ήθελε να σας δείξει αληθινό ενδιαφέρον, δεν θα κρυβόταν, θα σας χαιρετούσε, τυπικά ή εγκάρδια, αναλόγως τη σχέση που έχετε μαζί του. Και σίγουρα θα σας έπαιρνε τηλέφωνο, όταν σας σκέφτηκε. Η λέξη κοινωνικότητα είναι η ικανότητα του ανθρώπου να συναναστρέφεται, με άλλους ανθρώπους και να συνάπτει φιλικές σχέσεις.

Αν θέλεις να ζεις σε μια πολιτισμένη κοινωνία, δηλαδή μαζί με άλλους ανθρώπους, με τους κανόνες και τις υποχρεώσεις που τους διέπουν, οφείλεις να έχεις την διάθεση και τη θέληση, να τους ακολουθήσεις.

Αυτά μπορεί να είναι οι νόμοι της κοινωνίας ή τα έθιμα, τα οποία χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες των ανθρώπων. Πρέπει να τα σεβόμαστε, για να μη δημιουργηθούν, είτε παρεξηγήσεις είτε δυσάρεστες καταστάσεις.

Η κοινωνικότητα και η υποκρισία έχουν αντίθετες όψεις. Στην κοινωνικότητα ο άνθρωπος σέβεται, σκέπτεται τις ανάγκες του άλλου, βοηθάει, κάνει μόνο καλό, βελτιώνει τη συνύπαρξή μας, με τους άλλους, αλλά και τον χαρακτήρα μας, είναι μια μορφή αγάπης, για τον συνάνθρωπο.

Ενώ στην υποκρισία ο άνθρωπος ψεύδεται υποκρίνεται, σκέφτεται εγωιστικά, χειροτερεύει την συνύπαρξη δυσαρεστεί (ειδικά αν αποκαλυφθεί), είναι μεταμφιέσεις κάτω από το πέπλο της αγάπης και έτσι εξαπατά τον συνάνθρωπο.

Υπάρχουν όμως μερικές τακτικές και συμπεριφορές που αποθαρρύνουν ή και απομακρύνουν τους ανθρώπους, από τον κοινωνικό περίγυρο, συχνά οδηγώντας σε αντικοινωνικότητα και αποκλεισμό.

Μερικές από αυτές :

– Ο κακός ακροατής. Στη σημερινή εποχή έχουμε μάθει περισσότερο να μιλάμε απ’ ότι να ακούμε. Είναι ένδειξη καλής παιδείας το να επιτρέπετε στον συνομιλητή σας να ολοκληρώσει τη σκέψη του, πριν προβείτε σε αντιεπιχειρηματολογία. Του αρκεί ένας φίλος να ακούσει τα προβλήματά του, ίσα ίσα για να ελαφρύνει το συναισθηματικό του βάρος. Να θυμάστε : “Η σιωπή είναι χρυσός”.

– Ο “τσακωμένος” με την προσωπική υγιεινή. Δεν υπάρχουν και πολλές δικαιολογίες, που θα μπορούσαν να αιτιολογήσουν, μια τέτοια συνήθεια. Σκεφτείτε μόνο τη δυσάρεστη κατάσταση του εσωτερικού ενός λεωφορείου το καλοκαίρι, με καύσωνα και κλειστά παράθυρα. Μπορείτε να το προλάβετε με τα συχνά ντους (ειδικά το καλοκαίρι), αντιιδρωτικά και φυσικά ένα όμορφο δροσερό άρωμα.

– Ο πάντα αργοπορημένος : Μπορεί εσείς να έχετε…. τσακωθεί με το ρολόι, αυτό όμως δε σημαίνει πως ο υπόλοιπος κόσμος είναι υποχρεωμένος, να βαδίσει με τους δικούς σας ρυθμούς. Το να αργείτε συστηματικά και το να φτάνετε πάντα τελευταίος (και καταϊδρωμένος), εκτός του ότι, θα εκνευρίσει αυτούς που περιμένουν και “στήνετε” στα ραντεβού σας, δείχνει πως δεν είστε αξιόπιστος και δεν σέβεστε το άτομο που περιμένει.

– Ο αλαζόνας. Η αυτοπεποίθηση είναι ένα υπέροχο προσόν. Παρόλα αυτά, το να θεωρείτε τον εαυτό σας συγκριτικά ανώτερο από τους άλλους, είτε κοινωνικά, είτε νοητικά και να επιβάλετε αυτή σας την άποψη στον κοινωνικό σας περίγυρο, εκτός του ότι μπορεί να ερμηνευτεί, ως δείγμα αλαζονικής συμπεριφοράς, απομακρύνει τους ανθρώπους από κοντά σας.

Κάποιος που γνωρίζει τον εαυτό του και την αξία του δεν το διατυμπανίζει, ούτε το χρησιμοποιεί “ως ασπίδα”.

Πηγή : – Μαριλίνα Μπακούρη, Νewsroom

– www.tromaktiko.gr. – Πάνος Αλμυράντης,

www,fine being.gr.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος