Η ΑΓΑΠΗ ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΕΙ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Μια φράση απλή, αλλά με βαθύ περιεχόμενο, θα άξιζε να την προσέξουμε ιδιαίτερα. Θα μας βοηθούσε στις καθημερινές, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Κρύβει πολλή κοινωνική πείρα :

“Υπάρχουν μέσα στους ανθρώπους πολλά πράγματα να θαυμάζουμε, πάρα να περιφρονούμε.” Πολύ σωστό. Ο κάθε άνθρωπος έχει τα συν και τα πλην. Τις θετικές και τις αρνητικές του πλευρές. Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Αρετές και κακίες. Δεν έχει μόνο αδυναμίες και ελαττώματα. Έχει και στιγμές άξιες θαυμασμού. Και στο πιο πεσμένο άνθρωπο, μπορούμε να ανακαλύψουμε στοιχεία Ψυχικού μεγαλείου.

Εξαρτάται πιο πολύ από μας, ποια πλευρά προσέχουμε από την οπτική γωνία, που τον παρατηρούμε.

Είναι γνωστό. Τον ίδιο άνθρωπο, ο ένας τον βλέπει τέλειο και ο άλλος τελείως άχρηστο. Ο ένας αξιαγάπητο και ο άλλος αποκρουστικό. Ο ένας ειλικρινή και ο άλλος υποκριτή.

Για τον ένα είναι ατόφιο χρυσάφι και για τον άλλο τενεκές. Γιατί; Μα πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο. Η διαφορά δεν βρίσκεται σ’ αυτόν .Εδώ βρίσκεται κυρίως, σ’ εκείνους που τον παρατηρούν.

Ο ένας, επειδή δεν ξεκινάει με προκατάληψη, αλλά με καλή διάθεση απέναντί του, προσέχει τα καλά στοιχεία, που κρύβει μέσα του.

Βλέπει πιο πολύ τις αρετές, τα χαρίσματα, τα προσόντα του. Μένει σ’ αυτά. Μα υπάρχουν και τα ελαττώματα, οι αδυναμίες, η ελλείψεις του χαρακτήρα. Δεν τα αγνοεί. Τα ξέρει. Τα βλέπει και αυτά. Δεν τα αμνηστεύει. Δεν μένει όμως σ’ αυτά. Τα ξεπερνάει, γιατί “η αγάπη πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.” (Α’ Κορινθ.ιγ’ 7).

Ο άλλος, για τον ίδιο άνθρωπο, έχει τελείως διαφορετική άποψη. Έχει προκατάληψη εναντίον του. Δεν τον χωνεύει, γι’ αυτό τίποτε το καλό δεν βλέπει και δεν του αναγνωρίζει.

Προσέχει και υπογραμμίζει, μόνο τα αδύναμα σημεία του χαρακτήρα του και αυτά μόνον προβάλλει. Πηγαίνει γυρεύοντας να ανακαλύπτει ολοένα και πιο πολύ αδυναμίες και ελαττώματα. Ακόμα και τα καλά του στοιχεία, τα βλέπει με τον δικό του παραμορφωτικό κακό, γι’ αυτό τα αλλοιώνει και τα διαστρέφει.

Τα ερμηνεύει όχι αντικειμενικά και αμερόληπτα, αλλά αντλώντας από το προκατειλημμένο περιεχόμενο της καρδιάς του.

Στην πρώτη περίπτωση, θα λέγαμε πως έχουμε την τακτική της μέλισσας, στη δεύτερη της μύγας. Εδώ λοιπόν χρειάζεται προσοχή. Κανένας δεν λέει, πως η σωστή μέθοδος είναι, να κλείνουμε τα μάτια μας και να εθελοτυφλούμε στα ελαττώματα και στις αδυναμίες αυτών, που συμπαθούμε ή των φίλων μας.

Κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο, μεροληπτικό στροθοκαμηλική τακτική. Το θέμα είναι να μη βλέπουμε στους ανθρώπους μόνο τις αδύνατες, τις σκιερές τους πλευρές. Να μπορούμε να βλέπουμε και τις φωτεινές. Να επιδιώκουμε να ανακαλύπτουμε και τα θετικά στοιχεία που έχουν οι άλλοι και αυτούς που δεν συμπαθούμε. Κι όπως είπαμε, υπάρχουν πάντοτε σε κάθε άνθρωπο πιο πολλά πράγματα, για να θαυμάσουμε πάρα να περιφρονήσουμε.

Ο ένας επειδή δεν μας συμπαθεί, μπορεί και να μας αδίκησε στην κρίση του, να μας κατηγορεί και να μας επικρίνει. Δεν σημαίνει πως εμείς, πρέπει να τον διαγράψουμε από την αγάπη μας και να τον αποξενώσουμε, από την συμπάθειά μας.

Με αποτέλεσμα να μη θέλουμε επειδή τον έχουμε “στο στομάχι”, να δούμε τίποτε καλό σε αυτόν.

Τουναντίον να ανακαλύπτουμε σε αυτόν, όλα τα στραβά και ανάποδα του κόσμου. Και όμως, αν αλλάζαμε γυαλιά, αν τον βλέπαμε από άλλη οπτική γωνία, συμπάθεια και κατανόηση, τότε θα παρατηρούσαμε και πολλά καλά και ασφαλώς, θα αλλάζαμε διάθεση απέναντι του.

Επομένως για να βελτιωθούν οι σχέσεις μας με κάποιον, δεν αρκεί να αλλάξει αυτός. Πρώτα πρέπει να αλλάξουμε εμείς στον τρόπο που παρατηρούμε τον άλλο.

Αυτό πρέπει να το προσέχουμε ιδιαίτερα στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας.

Μερικές φορές δημιουργούμε μόνοι μας δυσμενείς καταστάσεις και μένουμε ακίνητοι στις προκαταλήψεις μας. Μια αδυναμία της γυναίκας ή του άνδρα, του πατέρα ή της μητέρας, των παιδιών, τη μεγαλοποιούμε και διαγράφουμε, τα τόσα άλλα καλά που έχουν.

Θα σταθούμε, λοιπόν, σε μια άσχημη συμπεριφορά τους σ’ ένα επαναλαμβανόμενο ελάττωμά τους, σε κάτι που μας έδειξε ή μας πρόσβαλε, ακόμα σ’ ένα ολίσθημα, που μας πίκρανε;

Μα βλέπουμε πως πολλές φορές θέλουν να διορθωθούν, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Προσπαθούν. Τον αγώνα τους αυτόν εμείς τον διαγράφουμε; Γιατί να μην τους επαινούμε και για τα καλά τους στοιχεία; Μήπως πρέπει από τώρα να προσπαθήσουμε κι εμείς πιο πολλά να θαυμάζουμε παρά να περιφρονούμε;

Πηγή : Ορθόδοξο Περιοδικό Αδελφότητος Θεολόγων : ” Ζωή”

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος