Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Ο Όσιος Ιωάννης , έζησε στα τέλη του 17ου αιώνα και τις αρχές του 18ου και καταγόταν από τη Ρωσία.

Εορτάζει στις 27 Μαΐου.

Ανατράφηκε από τους γονείς του, με τα νήματα της ορθόδοξης πίστης.

Νέος στην ηλικία, κατατάχτηκε στον ρωσικό στρατό.

Σε έναν από τους απανωτούς ρωσοτουρκικούς πολέμους, έλαβε μέρος και ο στρατιώτης Ιωάννης.

Στην φοβερή μάχη του Αζώφ, ο Όσιος πιάστηκε αιχμάλωτος μαζί με άλλους στρατιώτες.

Πουλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, σε έναν Τούρκο αξιωματούχο του ιππικού.

Ο Αγάς εφέντης, όπως ήταν το όνομα του, που ζούσε στο Προκόπη της Καππαδοκίας, τον έβαλε να υπηρετεί τα άλογά του.

Βλέποντας την εργατικότητα και υπακοή του Ιωάννη, τον συμπάθησε και τον εκτιμούσε ιδιαίτερα.

Ο Όσιος Ιωάννης γνώριζε, τα λόγια του Αποστόλου των Εθνών Παύλου, στην προς Κολασσαείς επιστολή του, που αναφέρεται μεταξύ άλλων, στην συμπεριφορά των Χριστιανών , όπου κι αν έχει ταχθεί κάνεις να ζει, σε όποιες συνθήκες.

“Παραγγέλλει στους Χριστιανούς, πως πρέπει να φέρονται, για να είναι η ζωή τους άξια της Χριστιανικής τους ιδιότητας, αλλά και αρεστή στα μάτια του Θεού.

Τους παραγγέλλει να είναι υπάκουοι. Να εργάζονται με αγάπη και ταπείνωση, χωρίς να γίνονται κόλακες ή πονηροί. Διότι δεν υπηρετούν ανθρώπους, αλλά τον Θεό και από Αυτόν θα λάβουν την ανταπόδοση”.

Ο Όσιος Ιωάννης, εργαζόταν τίμια και ειλικρινά. Ζούσε σε συνθήκες δουλείας, όμως η ψυχή του βίωνε την ελευθερία του Χριστού.

Παρότι το αφεντικό του τον αγαπούσε, δεν μπόρεσε να δεχτεί ποτέ, πως ο Ιωάννης είναι Χριστιανός. Έτσι πήρε την απόφαση να μιλήσει στο δούλο του, για το θέμα αυτό.

Αρχικά με καλό τρόπο, με υποσχέσεις και τιμές και έπειτα με απειλές και φωνές προσπάθησε να τον αλλαξοπιστήσει.

Ο Όσιος, ο τόσο υπάκουος δεν δέχτηκε σε καμία περίπτωση να υποχωρήσει. Δεν θα αρνούνταν ποτέ τον Χριστό του, ότι και να του έκαναν.

Με την άρνηση του αυτή, τα δεδομένα άλλαξαν. Η αγάπη του αφεντικού του μετατράπηκε σε μίσος και η συμπάθεια του, σε εχθρότητα.

Τον έστειλε να μένει μέσα στον Στάβλο με τις κοπριές και τις ακαθαρσίες. Τον χτυπούσε αλύπητα και του συμπεριφερόταν βάναυσα.

Παρά την κατάσταση αυτή, δεν έπαυε να έχει την ίδια συμπεριφορά που έδειχνε, όταν τον τιμούσε το αφεντικό του.

Τώρα μάλιστα η πίστη του εδραιώθηκε περισσότερο.

Σκεφτόταν τι πέρασαν οι Μάρτυρες και οι Ομολογητές και λάμβανε θάρρος.

Όταν μπορούσε, πήγαινε κρυφά σε ένα εκκλησάκι, που βρισκόταν μέσα σε ένα βράχο, εκκλησιαζόταν και μετελάμβανε των αχράντων μυστηρίων.

Τον γνώριζε ο ιερέας και προσπαθούσε, με κάθε τρόπο να τον τακτοποιεί.

Αν και ο χρόνος του μέσα στην μέρα ήταν λιγοστός, λόγω της υπηρεσίας του, δεν αμελούσε τους πνευματικούς του αγώνες. Νήστευε αυστηρά και αγρυπνούσε τα βράδια, προσευχόμενος ακατάπαυστα.

Και ο Θεός τον χαρίτωνε, δίνοντάς του, παρηγοριά και υπομονή.

Την τελευταία ημέρα της ζωής του, στις 27 Μαΐου 1730, ειδοποίησε τον ιερέα να βρει τρόπο να τον μεταλάβει.

Ο ευλαβής ιερέας έβαλε την θεία Κοινωνία, μέσα σε ένα μήλο και του την έστειλε.

Ο Όσιος μετέλαβε και αμέσως, παρέδωσε την αγιασμένη και μαρτυρική ψυχή του στον Χριστό, που τόσο αγάπησε στη ζωή του.

Με την Μικρασιατική καταστροφή και τον άδικο ξεριζωμό των Ελλήνων, από τις προγονικές τους εστίες, μετανάστευσε και ο Όσιος Ιωάννης.

Οι ευλαβείς Χριστιανοί προτίμησαν, κατά τις δύσκολες εκείνες ώρες, αντί για υλικά αγαθά να μεταφέρουν τα σκηνώματα, τα Άγια λείψανα και τις εικόνες των Αγίων και προστατών τους.

Έτσι και οι κάτοικοι του Προκοπίου, πήραν μαζί τους το άφθαρτο σκήνωμα του Οσίου και το κράτησαν ως αμίμητο θησαυρό, μέχρι σήμερα, στο νέο τους χωριό, στο Νέο Προκόπι Ευβοίας.

Ο Όσιος Ιωάννης στέλνει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Ό,τι κι αν περνάμε στην ζωή μας, μπορούμε με την πίστη μας στον Χριστό να το αντιμετωπίζουμε.

Να μην απελπιζόμαστε και καταθλιβόμαστε, διότι αυτά δεν ανήκουν στους Χριστιανούς.

Να έχουμε ελπίδα στον Θεό και την κάθε δυσκολία, να την ζούμε μέσα στην ελευθερία του Χριστού.

Αυτό θα μας δίνει δύναμη, θα μας κάνει αισιόδοξους και θα γεμίζει την ψυχή μας, με ουράνια χαρά.

Πηγή : Μηνιαίο Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό “ΘΕΟΦΙΛΟΣ”.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος