ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΣ
Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος Αντ/γος ε.α.
Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.
Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
Το παρόν άρθρο είναι αφιερωμένο σ’ έναν άγνωστο ήρωα.
Σ’ έναν από αυτούς τους χιλιάδες, που όταν τον καλέσει η στιγμή, φανερώνουν την ξεχωριστή ψυχική τους αρματωσιά.
Σπαρμένη η ηρωοτόκος ελληνική γη, με τα κόκαλα τα ιερά τέτοιων ανθρώπων.
Τέτοιοι ανδρειωμένοι που ο θάνατός τους, θάνατος δεν λογίζεται, ανάγκασαν τον ποιητή να πει, πως όταν θέλουμε να καυχηθούμε, τέτοιους βγάζει το έθνος μας, θα λέμε.
Γεννήθηκε στη Ρουμανία, το 1861. Ο πατέρας του είχε μεταναστεύσει στη Ρουμανία, από την Κύμη Εύβοιας. Το 1881, έχοντας τελειώσει τις γυμνασιακές σπουδές του, κατετάγη στον Στρατό ως κληρωτός.
Με την έναρξη των επιχειρήσεων του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897, βρέθηκε να υπηρετεί, ως διμοιρίτης, στην 2η Ελληνική Ταξιαρχία, στο 5ο Τάγμα Πεζικού.
Εκεί έδειξε τα πρώτα δείγματα της ανδρείας του, διατηρώντας τη θέση του στη διάβαση της Μελούνας, ακόμη και όταν όλες οι γειτονικές, φίλιες δυνάμεις, είχαν συμπτυχθεί.
Στο Σαραντάπορο μαθαίνουν όλη τη “Βελισσαρική” ορμή. Χωρίς υποστήριξη πυροβολικού ορμά κατά των Τούρκων, γεγονός που αναγκάζει τον αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο, να τον αποκαλέσει “τρελό” και να του αφαιρέσει για λίγο, την διοίκηση του τάγματός του.
Το άστρο του ήρωα λάμπει στη μάχη του Μπιζανίου, τον Φεβρουάριο του 1913.
Εκεί ακούστηκε για πρώτη φορά το θρυλικό σύνθημα του ελληνικού στρατού “αέρα”, αντικαθιστώντας το στρατιωτικό παράγγελμα “εμπρός διά της λόγχης”.
Εκεί στα Γιάννενα δύο ευζωνικά τάγματα, του Βελισσαρίου και του Ιατρίδη, αναγκάζουν κυριολεκτικά τον Τούρκο διοικητή Εσσάτ πασά, να παραδώσει την πόλη.
Λίγο πριν από τον Δεύτερο Βαλκανικό, θα συναντήσει ο Βελισσαρίου τον αιχμάλωτο Τούρκο φρούραρχο των Ιωαννίνων Βεχήτ μπέη, σε μια έπαυλη στην Κηφισιά.
“Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η γενναιότητά σας,” είπε ο Τούρκος στρατηγός, σε άψογα ελληνικά. “Θα μπορούσε όμως να είχατε φονευθεί ή και να αιχμαλωτιστεί, με το παράτολμο εκείνο εγχείρημά σας, να εισχωρήσετε πίσω από τις γραμμές του τουρκικού στρατού”.
Απαντά ο ανδρείος Αξιωματικός : “Να φονευτώ ναι, αλλά να αιχμαλωτιστώ ποτέ”.
Στη μάχη του Κιλκίς πολεμούν πλάι πλάι, οι μονάδες του συνταγματάρχη Παπακυριαζή και του ταγματάρχη Ιωάννη Βελισσαρίου.
Οι δύο άνδρες είναι συγγενείς “μπατζανάκια”. Μεταξύ τους αμιλλώνται, ποιός θα επιδείξει την μεγαλύτερη γενναιότητα, σημειώνει ο στρατηγός Πάγκαλος, στα απομνημονεύματά του.
Οι Βούλγαροι ανετράπησαν ή εξοντώθηκαν, διά της λόγχης.
Αυτό ήταν το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Βελισσαρίου και με δίκαια υπερηφάνεια εφώναξεν, εις τον λοχαγόν Ζήραν – Βρε Ζήρα, που είναι ο διοικητής σου να δει; – Σκοτώθηκε απαντά ο Ζήρας.
Λίγες ημέρες αργότερα στη μάχη της Άνω Τζουμαγιάς, στο ύψωμα 378, σκοτώνεται πολεμώντας μπροστά και ο Βελισσαρίου.
Ήταν 13 Ιουλίου 1913.
Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος, μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατό του, αντί για συλλυπητήρια, τηλεγραφεί στην οικογένειά του : “Χαιρετίζω τον Ήρωα των Ηρώων”.
Αυτά τα λίγα λόγια, για έναν ήρωα, που θυσίασε την ζωή του, για να ελευθερώσει την σήμερα προδομένη Μακεδονία μας.
Πηγή : Μηνιαίο Χριστιανικό Περιοδικό ” Αγία Λυδία”.
Σας ευχαριστώ
Δημήτριος Μητρόπουλος