ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΨΥΚΤΙΚΟΥ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ο κ. Μιχάλης δοκιμάστηκε πρώτη φορά με την αρρώστια αυτή, που λένε ότι πάει τους ανθρώπους στον Παράδεισο.

Το χτύπημα ήταν μεγάλο, το σοκ μεγαλύτερο. Μετά όμως την επιτυχημένη εγχείρηση, πήρε πάλι τα πάνω του. Άρχισε σιγά – σιγά να εργάζεται, επέστρεψε στους ρυθμούς του. Και η δίμηνη παραμονή στο κρεβάτι ήταν μια πικρή, αλλά μακρινή ανάμνηση.

Ήταν ψυκτικός ο κ. Μιχάλης και συνήθως το μεροκάματο το έβγαζε με συντηρήσεις κλιματιστικών. Επιμελής στην εργασία του, προσεκτικός και σοβαρός.

Μπαίνοντας στο κάθε σπίτι, δεν άφηνε περιθώριο για παράπονα, αφού φρόντιζε τα κλιματιστικά με τέχνη και δεξιοτεχνία, με μεράκι και ακρίβεια.

Την αγαπούσε την δουλειά του και έκανε ο, τι μπορούσε, ώστε ο νοικοκύρης να μένει ευχαριστημένος.

Στα οικονομικά ήταν τυπικός. Ούτε παραπάνω, ούτε παρακάτω. Δεν φούσκωνε τις τιμές, δεν δεχόταν παζάρια.

_ Ξεκάθαρα πράγματα. Όποιος με χρειάζεται, θα με πληρώσει. Έχω και εγώ οικογένεια και τα έξοδα τρέχουν. Δεν είναι καιρός για φιλανθρωπίες…

Αυτή ήταν η σταθερή του τοποθέτηση, όταν η συζήτηση με τους φίλους του γυρνούσε στα λεφτά. Και είτε είχε δίκιο είτε ήταν παραδόπιστος, όλοι τον αποδέχονταν τον εκτιμούσαν και τον προτιμούσαν στην επαρχιακή κωμόπολη που ζούσε.

Μια νεόδμητη Στέγη ηλικιωμένων τον κάλεσε για την εγκατάσταση των κλιματιστικών. Ο κ. Μιχάλης έπρεπε ασφαλώς να εκτιμήσει πρώτα τον χώρο, να δει τις διαστάσεις, να εντοπίσει τα σημεία που θα τοποθετούσε τις εσωτερικές και εξωτερικές μονάδες.

Με την ευκαιρία ξεναγήθηκε στο Ίδρυμα, μια που το είχε μεγάλη περιέργεια να δει τους χώρους του.

_ Κι εδώ τι είναι? ρώτησε βλέποντας ένα δωμάτιο μεγαλύτερο, από τα άλλα.

_ Εδώ θα είναι οι κατάκοιτοι του είπαν. Με ειδικά κρεβάτια, καλύτερα στρώματα, μηχανισμούς και άλλες ανέσεις.

_ Κατάκοιτοι για πάντα?

Τον κοίταξε με απορία ο υπάλληλος που τον ξεναγούσε. Τι ερώτημα ήταν αυτό! Προσπάθησε με όλη του την ευγένεια να του εξηγήσει. Άδικα βέβαια, γιατί ο κ. Μιχάλης ταξίδευε ήδη στο παρελθόν…

Στην δική του εμπειρία, όταν για δύο μήνες χρειάστηκε να μείνει καθηλωμένος στο κρεβάτι.

Πλησίασε ευλαβικά στο δωμάτιο, σαν να’ ταν Εκκλησία. Βουβά δάκρυα άρχισαν να ξεχειλίζουν από τα μάτια του. Κι ήταν από τις σπάνιες φορές που γινόταν αυτό.

_ Πέρασα κι εγώ απ’ αυτά τα κρεβάτια και ξέρω… είπε στο τέλος αποφασιστικά. Ξέρω τι πόνο κουβαλάνε.

Το κλιματιστικό γι’ αυτόν το χώρο θα είναι δωρεά από μένα. Για να με μνημονεύουν αυτοί οι ζωντανοί μάρτυρες στις προσευχές τους. Και να προσφέρω επιτέλους σαν άνθρωπος κάτι κι εγώ στους συνανθρώπους.

Πήρε μια ανάσα λυτρωτική, γύρισε προς τον υπάλληλο και συμπλήρωσε.

_ Δόξα τω Θεό που ξανασηκώθηκα. Έπρεπε να βρεθώ σήμερα εδώ, για να θυμηθώ τι πέρασα και να ψελλίσω λόγο ευγνωμοσύνης στον Θεό.

Σας ευχαριστώ για την ξενάγηση! Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Στην πραγματική ιστορία που αναφέραμε, διακρίνουμε την ευαισθησία του κ. Μιχάλη, η οποία σχετίζεται στενά και με μια άλλη παράμετρο, το στάδιο εξέλιξης στο οποίο βρίσκεται ένας άνθρωπος, αναφορικά με την αυτό – επίγνωση.

Η αυτό – επίγνωση είναι η ιδιότητα του ανθρώπου να συνειδητοποιεί την ίδια του την ύπαρξη.

Ωστόσο ας σημειώσουμε πως παρόλο που οι άνθρωποι γεννιούνται με μηδενική αυτοεπίγνωση, δεν αναπτύσσονται όλοι με τον ίδιο ρυθμό και δεν φτάνουν όλοι , στον ίδιο ακριβώς βαθμό επίγνωσης του εαυτού τους.

Πηγή : Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό “ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ”

Σας ευχαριστώ

Δημήτριος Μητρόπουλος