Ο ΠΑΥΛΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΝΕΙΚΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Στην ξένη χώρα ο Παυλάκης δεν έχασε το στόχο του. Όχι πως δεν είχε δυσκολίες λογής – λογής, τα αντιμετώπισε όλα, με νηφαλιότητα και εμπιστοσύνη στη χάρη και πρόνοια του Θεού. Είχε, πράγματι, κάτι το άσπιλο μέσα του αυτό το παιδί και το διατήρησε. Και πρόκοψε στη γνώση, χωρίς να λησμονήσει την αρετή και έγινε σπουδαίος χειρουργός, με πολλές ειδικεύσεις, και έγραψε εργασίες, που του εξασφάλισαν διεθνή αναγνώριση.

Στο μικρό χωριό μας, όλοι χαιρόμαστε την προκοπή του Παυλάκη, που όσο οι παππούδες του ζούσαν, ερχόταν πότε πότε γελαστός και ανεπιτήδευτος, όπως όταν τον πρωτογνωρίσαμε μικρό.

Πέρασαν χρόνια και δεν μαθαίναμε παρά ελάχιστα για τα χρυσά χέρια και τη χρυσή καρδιά του γιατρού μας. Πολλοί έλεγαν. Ο Παυλάκης τώρα είναι μεγάλος και τρανός. Που να θυμηθεί το χωριό και που να καταδεχτεί τους χωριανούς.

Μα ο Παπα Σάββας, διαφωνούσε : Δεν είναι έτσι. Ο Παυλάκης είναι διαμάντι, που λάμπει. Έχω ένα γράμμα του και το μόνο που μπορώ να σας πω ότι προγραμματίζει να ‘ρθει να μας δει και τότε να μάθουμε περισσότερα.

Εκείνο τον καιρό, όσοι διάβαζαν εφημερίδες στο χωριό, έμαθαν ότι έρχεται στην Ελλάδα ο “Γιατρός των φτωχών παιδιών”. Το όνομά του ήταν γραμμένο με ξένα γράμματα. Θα ήταν ξένος φαίνεται. Ήταν ένας γιατρός που χειρουργούσε δύσκολες καρδιοπάθειες κυρίως, και μάλιστα παιδιών φτωχών παιδιών. Κι είχε δώσει ζωή σε 10.000 παιδιά, σε όλο τον κόσμο. Και τώρα ερχόταν στην Ελλάδα, όχι μόνον να χειρουργήσει, αλλά και για να δημιουργήσει, ένα Κέντρο πολλαπλής ιατρικής βοήθειας, σε εθελοντική βάση. Όσοι το άκουσαν θαύμασαν και ευλογούσαν αυτόν τον άγνωστο ευεργέτη της πατρίδος μας.

– Είναι ο Παυλάκης, ο Παυλάκης μας, φώναξε, ο παλιός Διευθυντής του Σχολείου, διαβάζοντας το όνομά του.

– Δεν σας το ‘λεγα είπε και ο Παπά Σάββας.

Ο Παυλάκης ο Γιατρός, με όλη τη δόξα του έμεινε άνθρωπος! Ταπεινός μαθητής της αγάπης και της ανιδιοτελούς προσφοράς.

Είναι αυθεντία στον τομέα του, περιζήτητος, για τα χρυσά του χέρια. Μπορούσε να γίνει πλούσιος, αλλά έμεινε αφιλοχρήματος. Νοιάζεται για τους φτωχούς και τα άρρωστα παιδάκια τους. Δεν νικήθηκε από την έπαρση και την αλαζονεία.

Αγαπητοί μου, ο Παυλάκης είναι τιμή και δόξα για το χωριό μας, για την πατρίδα μας, για όλο τον κόσμο.

Μια Κυριακή ο Παυλάκης ήρθε στο χωριό, στη θεία Λειτουργία. Απερίγραπτη ήταν η χαρά των χωριανών. Σαν απόλυσε η Εκκλησία, μετά τα καλωσορίσματα, κάθισαν όλοι στον αυλόγυρο, στην σκιά των δένδρων. όλοι κάτι είχαν να ρωτήσουν, για το πως πέρασε έξω τόσα χρόνια, για τη δόξα του, για τα πλούτη του, για τα σχέδιά του.

Και ο Παυλάκης απαντούσε χαμογελώντας με απλότητα. Και να τι είπε : Ο πλούτος και η δόξα δεν στάθηκαν υπολογίσιμα μεγέθη στη ζωή μου. Προσπάθησα να μείνω μακριά από τις απολαύσεις του πλούτου και από την ηδονή της υπερηφάνειας. Πόσο το κατόρθωσα ο Θεός το ξέρει.

Πιστεύεις στο Θεό, ρώτησε ειρωνικά ένας γραμματισμένος. Πιστεύω στον Θεό και τον επικαλούμαι πάντα, όταν χειρουργώ. Πιστεύω στον Θεό, στον στοργικό πατέρα των παιδικών μου χρόνων, που με κράτησε στη ζωή και τον δρόμο του.

Γελώντας κάποιος, για να αλλάξει η κουβέντα, τον ρώτησε.

– Παυλάκη, χρειάστηκες ποτέ δανεικά;

– Έζησα πάντα με τα δανεικά του Θεού. Εκείνος ποτέ δεν με εγκατέλειψε. Έζησα και με τα δικά σας δανεικά, με την αγάπη σας, που χρόνια μου προσφέρετε. Αυτά τα δανεικά, θέλω να επιστρέψω σιγά σιγά τώρα.

Να ιδρύσουμε ένα φιλανθρωπικό κέντρο καρδιολογικής αποκατάστασης στη Θεσσαλονίκη. Και εδώ στο χωριό μας ένα ιατρικό Κέντρο, με ένα Ναΐσκο, του Αγίου Λουκά, του Ευαγγελιστού και Ιατρού.

Όλοι χειροκρότησαν το σχέδιο του Παυλάκη και ευχήθηκαν την πραγματοποίησή του.

– Αλλά να ξέρετε, πρόσθεσε ο Παυλάκης αγαπητοί μου φίλοι και γνωστοί, ο άνθρωπος όπου κι αν βρεθεί, χωρίς δανεικά μπορεί να ζήσει, όχι όμως χωρίς ιδανικά.

Τόσο τα αρχαιολογικά ευρήματα, όσο και οι περιγραφές του Ομήρου, μας κάνουν να πιστεύουμε, ότι οι ρίζες οι ελληνικές ξεπερνούν και αυτούς ακόμη τους ομηρικούς χρόνους. Διαπιστώνουμε ακόμη ότι τότε, το μεγαλύτερο ιδανικό, ήταν ο ηρωισμός.

Η ανθρώπινη αξία μετριούνταν με την ανδρεία του πολεμιστή και του αθλητή, των οποίων η φήμη επεκτείνεται και μετά θάνατον. Οι ήρωες δεν πεθαίνουν, αλλά δεσπόζουν στο χώρο, τον χρόνο και την μνήμη όλων των ανθρώπων, εχθρών και φίλων. Με αυτό το πνεύμα είναι γραμμένα τα αριστουργήματα του Ομήρου.

Αργότερα στην μεταομηρική εποχή έχουμε ως ιδανικό, την οργάνωση δυναμικού κράτους.

Το δυνατό κράτος είναι επάνω από τον ήρωα. Έκφραση αυτού του ιδανικού, είναι το κράτος της Σπάρτης. Χαρακτηριστικά ο Ουγκώ, μετά από τόσους αιώνες, θαυμάζει το Σπαρτιατικό κράτος.

Τα ιδανικά, βέβαια στην Αρχαία Ελλάδα δεν είναι στατικά. Έτσι παρουσιάζεται ένα νέο ιδανικό τώρα η Παιδεία, η οποία Παιδεία οφείλει να είναι το σπουδαιότερο και μεγαλύτερο ιδανικό της Ελληνικής κοινωνίας.

Κι αυτό γιατί εξυπακούεται, ότι η σωστή Παιδεία, θα φέρει τον ηρωισμό και το οργανωμένο Κράτος, αφού αυτή είναι που θα εμπνεύσει στους Ελληνόπαιδες τον σεβασμό στους Θεούς, στη δικαιοσύνη και στην ευσέβεια. Οι στωικοί και κυρίως ο Πρωταγόρας αυτό εκήρυτε.

Όλοι συγκινήθηκαν από τα λόγια του, που ήταν λόγια καρδιάς και στο πάντα γελαστό πρόσωπο του Παυλάκη, για πρώτη φορά κύλησαν φανερά, δύο δάκρυα.

Ήταν η αποπληρωμή της ευγνωμοσύνης όλων των δωρεών, των δανείων που τον αξίωσε ο Θεός.

Πηγή : – Πεμπτουσία, Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυξ Ιεράς Μονής Πατρών. (Τα ιδανικά του Ανθρώπου).

– Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό “Αγία Λυδία (Διήγημα).

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος