“αν θέλουν να είμαι ο χειρότερος….. θα είμαι! “

ΜΙΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ

“αν θέλουν να είμαι ο χειρότερος….. θα είμαι! “

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Δεν ήταν εύκολη υπόθεση η περίπτωση του Νίκου. Έμοιαζε με θηρίο ανήμερο. Ζωηρός και ατίθασος, απείθαρχος και ανυπάκουος, έδινε συνέχεια αφορμές να συζητηθεί το όνομά του, μεταξύ των καθηγητών.

Όλοι μιλούσαν για το πιο δύστροπο παιδί. Οι δάσκαλοι που τον είχαν μαθητή στο Δημοτικό, είχαν πολλά να διηγηθούν για τα κατορθώματά του.

Κι η ίδια ιστορία συνεχιζόταν τώρα στο Γυμνάσιο, με μεγαλύτερη ένταση μάλιστα, καθώς ο Νίκος, έφηβος πλέον, εξελισσόταν σε πραγματικό επαναστάτη.

Τίποτε δεν μπορούσε να τον συνετίσει. Απειλές και τιμωρίες, απουσίες και αποβολές, όλα έπεφταν στο κενό. Και όταν ειδοποιούνταν οι γονείς, για να έλθουν στο σχολείο, επαναλαμβανόταν η ίδια σκηνή :

Οι γονείς με κατεβασμένο το κεφάλι άκουγαν τον Διευθυντή, να τους περιγράφει τις πιο απίθανες αταξίες. Και η συζήτηση κατέληγε πάντα στο ίδιο.

– Για τα άλλα παιδιά δεν έχουμε κανένα παράπονο. Όλοι οι συνάδελφοι θυμούνται τη Βασούλα, τη σημαιοφόρο μας, αλλά και τον Παναγιώτη, που ήταν ένας άγγελος μέσα στην τάξη. Τα βλέπουμε που προοδεύουν στο Λύκειο και τα καμαρώνουμε. Ο Νίκος όμως είναι εντελώς διαφορετικός. Δεν ξέρουμε, πως να τον χειριστούμε.

Κι εμείς την ίδια απορία έχουμε κύριε Διευθυντά. Πως βγήκε αυτό το παιδί τόσο

διαφορετικό. Τα άλλα παιδιά μας διαβάζουν, έχουν πρόγραμμα, βοηθούν στο σπίτι. Αυτός σε όλα αντιδρά. Μας έχει απογοητεύσει!

Τέλος πάντων μας συγχωρείτε. Εμείς θα του μιλήσουμε και στο σπίτι. Δεν πιστεύουμε όμως, ότι μπορεί κάτι να αλλάξει. Έχουμε πάρει απόφαση ότι αυτό το παιδί, θα είναι το μόνιμο πρόβλημά μας.

Αυτό πίστευαν οι μεγάλοι για τον Νίκο. Και δυστυχώς το έλεγαν και στον ίδιο :

– Εσύ δεν πρόκειται να αλλάξεις. Ήσουν πάντοτε ο πιο άτακτος και παραμένεις ο ίδιος και χειρότερος. Χειρότερος απ’ όλα τα αδέλφια σου, χειρότερος μαθητής και σ’ όλο το σχολείο.

Τα άκουγε όλα αυτά ο Νίκος, αλλά δεν μιλούσε. Είχε συνηθίσει από μικρός να βρίσκεται στη δυσμένεια και αυτό τον έκανε, να κλείνεται στον εαυτό του.

Το παρατήρησε αυτό η φιλόλογος, που πρόσφατα είχε μετατεθεί στο σχολείο του Νίκου και είχε αναλάβει την τάξη του. Η έμπειρη εκπαιδευτικός δεν έμεινε μόνο στο να εντοπίζει τις παρεκτροπές του άτακτου μαθητή, αλλά προσπαθούσε να ανακαλύψει τα βαθύτερα αίτια.

Το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο. Ο ίδιος ποτέ δεν μιλούσε γι’ αυτά που ένιωθε. Σε κανέναν δεν ανοιγόταν, εκείνη όμως βρήκε τον τρόπο.

Ζήτησε από τους μαθητές να γράψουν στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας, τους πόθους και τα οράματά τους, για το μέλλον. Πως φαντάζονται, ότι θα είναι οι ίδιοι ύστερα από 20 χρόνια.

Όσα έγραψε ο Νικόλας, φανέρωναν θυμό, πικρία, απαισιοδοξία : “Πως θα είμαι τότε;…

Άνεργος, άστεγος αλήτης”.

Αυτό ήταν. Βρήκε αφορμή η φιλόλογος και κάλεσε ιδιαιτέρως τον Νίκο, για να συζητήσουν. Του μίλησε πρώτα επαινετικά για την ευθύτητα και την ειλικρίνειά του και τον άφησε έπειτα, να εκφρασθεί ελεύθερα.

Κι εκείνος βρήκε την ευκαιρία – επιτέλους – να ξεσπάσει.

– Όλοι με θεωρούν τον πιο άτακτο, τον πιο κακό μαθητή. Απόμακρο παιδί, ακούω το ίδιο τροπάριο : “Δεν είναι σαν τα αδέλφια του. Είναι ο τύπος του έτσι, αντιδραστικός και απείθαρχος. Ο χειρότερος μαθητής. “Έ λοιπόν, Κυρία, αν με θέλουν να είμαι ο χειρότερος, δεν έχω πρόβλημα, θα είμαι!

Στα τελευταία αυτά λόγια του Νίκου, η έμπειρη παιδαγωγός, που όλη την ώρα τον άκουγε με προσοχή και πολλή κατανόηση, αντέδρασε έντονα :

– Όχι, Νίκο, ούτε είσαι ο χειρότερος, ούτε θέλουμε να γίνεις. Έχεις δυναμικό χαρακτήρα και αυτό θα σε βοηθήσει, να επιτύχεις μεγάλους και υψηλούς στόχους….

Η συζήτηση κράτησε αρκετά. Η καθηγήτρια έβλεπε την ψυχή του παιδιού αυτού

σαν ένα ορμητικό ποτάμι, που έτρεχε σε λάθος κατεύθυνση.

Αν κάποιος έστρεφε τον δυναμισμό του σε κάτι δημιουργικό, θα μπορούσε να διαπρέψει! Την ίδια μέρα η καθηγήτρια έκλεισε ραντεβού με τους γονείς του παιδιού. Ήδη προετοιμαζόταν μια μεγάλη αλλαγή. Άνοιγε μια νέα σελίδα για τους καθηγητές, τους γονείς, τον ίδιο τον Νίκο.

Στην επιστήμη της ψυχολογίας και της παιδαγωγικής περιγράφεται ένας σημαντικός παράγοντας, που ρυθμίζει σε μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά του ατόμου και την εξέλιξη της προσωπικότητάς του.

Πρόκειται για την “αυτοεκπληρούμενη προφητεία”, που σημαίνει την τάση ενός ατόμου, να φέρεται κατά τον τρόπο που ο ίδιος ή οι άλλοι έχουν προεξοφλήσει γι’ αυτόν. Πολλοί γονείς επικεντρώνονται στα αρνητικά στοιχεία των συμπεριφορών του παιδιού και προκειμένου να κινητοποιήσουν τα παιδιά τους να διορθωθούν, κάνουν το λάθος να τους προσδίδουν χαρακτηρισμό και ταμπέλες : π.χ. “Είσαι απρόσεκτος, επιπόλαιος”, “δεν θα καταφέρεις τίποτα στη ζωή σου” κ.λ.π.

Αυτοί οι υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί, αν και υποτίθεται ότι αποσκοπούν στη βελτίωση των επιδόσεων του παιδιού, συνήθως καταλήγουν να έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα.

Αυτό συμβαίνει διότι πράγματι, το παιδί μπορεί να μην τα καταφέρνει όλα καλά,

και τότε χρεώνεται την αποτυχία, ως αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας του. Στη συνέχεια η συμπεριφορά του προσαρμόζεται στον χαρακτηρισμόν αυτόν, και δεν προσπαθεί για τα μέγιστα δυνατά, διότι έχει πιστέψει, ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρει. Έτσι εκπληρώνεται η “προφητεία” της αποτυχίας.

Ας μιλούμε λοιπόν στα παιδιά μας, με θετικό τρόπο κι ας καλλιεργούμε ρεαλιστικές προσδοκίες για την εξέλιξή τους. Τα οράματα που προσφέρουμε στα παιδιά μας διαμορφώνουν το μέλλον τους και γίνονται συχνά “αυτοεκπληρούμενες προσδοκίες”.

Ας βοηθήσουμε λοιπόν τα παιδιά να στοχεύουν σε υψηλά ιδανικά και ευγενή οράματα, ώστε αυτά τα ιδανικά να γίνουν πραγματικότητα στη ζωή τους.

Πηγή : Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό – Όργανο Ομώνυμου Αδελφότητος Θεολόγων – “Ο ΣΩΤΗΡ”.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος