Ο θυμόσοφος λαός μας λέει…..

ΠΟΤΕ ΣΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΚΑΣΕΙΣ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΡΙΝ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Ο λαός μας που θέλει τον άνθρωπο από αρχαιοτάτων χρόνων “καλόν καγαθόν”, που τον θέλει άνθρωπο αρετής, συνιστά στις κοινωνικές μας σχέσεις, σύνεση και αμεροληψία.

Προκειμένου να πάρουμε θέσεις σε διενέξεις φίλων, ν’ ακούσουμε και τις δύο πλευρές.

Να έχουμε σφαιρική ενημέρωση, για να μπορούμε έτσι, με λογική και αντικειμενικότητα, αν χρειαστεί, αν μας το ζητήσουν, αν κρίνουμε πως η παρέμβασή μας θα φέρει θετικά αποτελέσματα, τότε να πούμε μια κουβέντα σοφή, διακριτική, ευγενική, χωρίς αφορισμούς και υπερβολές.

Η μονομερής στάση μας οδηγεί στην αδικία. Αδικία είναι πράξη, που χαρακτηρίζεται από έλλειψη δικαιοσύνης ή πράξη αντίθετη στη δικαιοσύνη, σε σχέση με ένα συγκεκριμένο γεγονός ή πρόσωπο ή κατεστημένο.

Η αδικία επιβαρύνει ή ευνοεί κάποιον άνισα συγκριτικά με κάποιον άλλο και παραβιάζει τις αρχές της αξιοκρατίας ή της ισότητας.

Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία. Η αδικία για αυτήν ή αυτόν που ξέρει που πατάει, είναι ευκαιρία προσωπικής ενδυνάμωσης.

Είναι το χαμόγελο της επόμενης μέρας στην εμπιστοσύνη, στην ηθική και στις αξίες όπου έχει ως καθρέφτη τον εαυτό του.

Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει, μαζεύει οργή Θεού.

Ο άδικος και γενικά κάθε ένοχος, όταν δεν ζητήσει συγχώρηση, ταλαιπωρείται από την συνείδηση του και επί πλέον από την αγανάκτηση του αδικημένου.

Η μονομερής στάση εξοβελίζει την αγάπη. Η μονομερής στάση φυγαδεύει την αντικειμενικότητα. Η μονομερής στάση μας, βλάπτει και τους τρεις.

Δεν ωφελεί κανέναν. Δεν εποικοδομεί κανέναν.

Γιατί? Γιατί τον ένα, θα τον αδικήσουμε περισσότερο.

Έτσι όμως αλλοτριώνεται ο δικός μας χαρακτήρας, επειδή πληγώνουμε την αλήθεια.

Οι βιαστικές υποκειμενικές παρεμβάσεις αποκαλύπτουν επιπολαιότητα. Αποκαλύπτουν σκοπιμότητα. Η παρέμβαση μας ένα στόχο πρέπει να έχει. Να ενώσουμε τα διεστώτα.

Να καταλάβουν και οι δύο πλευρές, μέχρι ποίου σημείου φτάνουν τα δικά τους λάθη και πόσο δίκαιο έχει ο άλλος.

Αν αυτό είναι το μέλημά μας, τότε θα είμαστε ευεργετικοί. Αν αυτή είναι η αγωνία μας, τότε θα είμαστε ωφέλιμοι.

Σε απόσταση ασφαλείας από συναισθηματισμούς, θα συντελέσουμε στην ενότητά τους, θα υπηρετήσουμε το αίσθημα του δικαίου και προ παντός, ας μην είναι για μας η αλήθεια διαπραγματεύσιμη.

Γιατί αυτό είναι τόσο ποταπό.

_ Η μονομέρεια πληγώνει.

_ Η υποκειμενικότητα φέρνει δάκρυα.

_ Η μεροληψία προκαλεί οδύνη.

_ Η επιπολαιότητα μας βλάπτει.

_ Η έλλειψη ευθυκρισίας προκαλεί πόνο και απογοήτευση.

Έτσι δεν βγαίνει κανένας κερδισμένος. Ωφελημένος.

Χάνουμε κάτι από την αγάπη μας, κάτι από τη δικαιοσύνη μας, κάτι από την αξιοπρέπειά μας και προπαντός χάνουμε το ήθος μας.

Τραυματίζουμε την αλήθεια και γινόμαστε επικίνδυνοι.

Πλήττουμε τον χαρακτήρα μας.

Μειώνουμε την αρετή μας.

Παραβαίνουμε το θέλημα του Θεού.

Λιγοστεύουμε μέσα μας και γύρω μας, το φόβο του Θεού.

Και στ’ αλήθεια είναι τραγικό για κείνους, για τους άλλους, για μας.

Μόνο τότε είμαστε μέσα στο θέλημα του Θεού Πατέρα.

Γι’ αυτό δεν έχουμε περιθώρια για διλήμματα.

Η δικαιοσύνη ορίζεται ως αγαθό, που δεν στοχεύει στην ευδαιμονία όποιου την ασκεί, αλλά στον άλλον άνθρωπο.

Έχει την πηγή της, μέσα στην ανιδιοτέλεια και στην ελευθερία της ψυχής, που πάντα βέβαια την ενεδρεύει, η ανάγκη και η νομοτέλεια.

Πηγή : Μηνιαίο Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό (Αγία Λυδία).

Σας ευχαριστώ

Δημήτριος Μητρόπουλος