Την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017 τελέστηκε το καθιερωμένο ετήσιο μνημόσυνο για τους ηρωικώς πεσόντες στην Μάχη των Αθηνών στου Μακρυγιάννη από τον Σύνδεσμο Αποστράτων Αστυνομικών Αθηνών. Η μαζική προσέλευση ανθρώπων όλων των ηλικιών υπήρξε εντυπωσιακή, καθώς και η συμμετοχή δεκάδων φορέων και οργανώσεων, που θέλησαν να αποτίσουν φόρο τιμής.

Ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Αποστράτων Αστυνομικών Αθηνών, Αντιστράτηγος ε.α. Χρήστος Κονταρίδης, εκφώνησε τον πανηγυρικό λόγο της ημέρας, λέγοντας χαρακτηριστικά : “Σήμερα εορτάζουμε την παραμονή της Ελλάδος στο δημοκρατικό αστικό πολίτευμα και το γεγονός ότι η χώρα μας δεν μπήκε στην δίνη του κομμουνισμού, όπως οι γειτονικές βαλκανικές χώρες, που δοκιμάστηκαν σκληρά από το καθεστώς αυτό. Το γεγονός πως οι άνθρωποι αυτοί, με γνώση της αριθμητικής και οπλικής υπεροχής των αντιπάλων παρέμειναν στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, τους καθιστά παράδειγμα αυτοθυσίας, αυταπάρνησης και φιλοπατρίας. Η ιστορία πρέπει να μεταλαμπαδεύεται χωρίς φόβο και χωρίς πάθος στους νεότερους, ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον παρόμοιοι κίνδυνοι.

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ”.

Ακολουθεί η ομιλία του Προέδρου του Συνδέσμου μας.

      Αιδεσιμότατε Πατέρα Ιωάννη, Άγιοι Πατέρες,

     Κυρίες και κύριοι,

 

Βρισκόμαστε σε  αυτό τον ιερό χώρο, για να αποτίσουμε φόρο τιμής και να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, σε αυτούς  που έπεσαν, τον Δεκέμβρη του 1944, μαχόμενοι ηρωικώς για τα ιδανικά της πατρίδος.

Σε εκείνους, οι οποίοι σε ένα ξέσπασμα εθελοθυσίας και αυταπαρνήσεως, στάθηκαν  όρθιοι , και έφραξαν με τα κορμιά τους  το δρόμο στις ορδές του ερυθρού ολοκληρωτισμού, οι οποίες  απείλησαν θανάσιμα την ελευθερία, τη δημοκρατία, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και την ακεραιότητα της πατρίδος μας. Σε εκείνους, (που στο κάλεσμα της πατρίδος), δεν δίστασαν ούτε μία στιγμή, και δεν κλονίσθηκαν μπροστά στην δυσανάλογη υπεροχή του εχθρού, ούτε δείλιασαν μπροστά στον άμεσο κίνδυνο που απειλούσε τη ζωή τους. Σε αυτούς τους ανθρώπους, που πήραν την απόφαση, να κλεισθούν σε αυτό το χώρο, ο οποίος χαρακτηρίσθηκε ως νέο ΧΑΝΙ ΤΗΣ ΓΡΑΒΙΑΣ, ορκισμένοι : να μην επιτρέψουν στον εχθρό να περάσει. Να μην αφήσουν την Αθήνα να πέσει στα χέρια  του εαμοσλαβικού συρφετού. Και τήρησαν τον όρκο τους μέχρι τέλους.    Πολέμησαν μόνοι, χωρίς τροφή και νερό, εκτεθειμένοι στο τρομερό ψύχος. Αποδεκατίσθηκαν από τα πυρά του εχθρού.. και όμως άντεξαν, άντεξαν και  νίκησαν.

Η τιμή και η ευγνωμοσύνη μας, επεκτείνεται και περιλαμβάνει και όλους τους άλλους, (τους επώνυμους και ανώνυμους μαχητές), ένστολους και απλούς πολίτες, που προσήλθαν εθελοντικά, και έδωσαν τη ζωή τους, στον υπέρ πάντων αγώνα.

Κυρίες και κύριοι. Σήμερα γιορτάζουμε τη νίκη της Δημοκρατίας, έναντι στον ολοκληρωτισμό… Σήμερα γιορτάζουμε την παραμονή της χώρας μας στο αστικό Δημοκρατικό πολίτευμα.. Σήμερα γιορτάζουμε τη Δημοκρατία στη χώρα μας.

..Αλλά, πώς φτάσαμε ως τα Δεκεμβριανά ;;; Ας κλείσουμε τα μάτια και ας αφήσουμε τη φαντασία μας να κυλίσει πίσω ..73 χρόνια και τρείς μήνες ..στον ίδιο αυτόν τόπο..

Σεπτέμβριος 1944.. Προς το τέλος του πολέμου, το ΕΑΜ κυριαρχούσε σε μεγάλα τμήματα της χώρας. Ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός Ουίλσον Τσώρτσιλ φοβόταν, ότι μετά τον πόλεμο, τα Βαλκάνια θα κυριαρχούντο από τους κομμουνιστές, περιεχόμενα στην Σοβιετική σφαίρα επιρροής. Πίστευε, μάλιστα, ότι μία σύγκρουση μεταξύ Βρετανίας και Σοβιετικής Ένωσης, δεν ήταν απίθανη, εξ αιτίας της Σοβιετικής πολιτικής στην Ιταλία, Γιουγκοσλαβία και Ελλάδα. Η πρόθεση αυτή του ΕΛΑΣ είχε διαφανεί από διάφορες εγκληματικές του ενέργειες, με φρικαλεότατη, τη σφαγή του Μελιγαλά στις 15 Σεπτεμβρίου 1944. Τότε εκπονήθηκε το σχέδιο ‘’Manna’’ για την αποβίβαση Βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα, οι οποίες θα βοηθούσαν τις Ελληνικές εθνικές δυνάμεις, εμποδίζοντας την βίαιη κατάληψη της εξουσίας από τι αντάρτικες ομάδες του ΕΛΑΣ και την καθίδρυση κομμουνιστικής κυβέρνησης.

Ας σημειώσουμε όμως, ορισμένα σημαντικά γεγονότα που προηγήθηκαν, που δείχνουν, πως τα “Δεκεμβριανά”, δεν ήταν στην ουσία τίποτε άλλο, από ένα ένοπλο πραξικόπημα του Κ.Κ.Ε., με σκοπό τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας, από την τότε νόμιμη κυβέρνηση της Χώρας.. Κάποιες σημαντικές ημερομηνίες γεγονότων που προηγήθησαν, ήσαν οι εξής:

–26 Σεπτεμβρίου του 1944, (μόλις 11 ημέρες μετά τη αποτρόπαια σφαγή του Μελιγαλά) : αρχίζει η Γερμανική αποχώρηση από την Ελλάδα. Την ίδια ημέρα : υπογράφεται η Συμφωνία της Καζέρτας, όπου, ενόψει της απελευθέρωσης, το ΕΑΜ συμφωνεί να τεθεί ο ΕΛΑΣ, (μαζί με όλα τα αντάρτικα Σώματα) υπό την διοίκηση του Βρετανού στρατηγού Σκόμπυ.

–9 Οκτωβρίου : επικυρώνεται στη Μόσχα η μυστική ‘’Συμφωνία των ποσοστών’’, και ο Στάλιν συμφωνεί, ότι η Βρετανία θα έχει τον πρώτο λόγο στην Ελλάδα. Την ίδια ημέρα άρχίζει η αποβίβαση βρετανικών στρατευμάτων στην Πελοπόννησο, και στις 12 Οκτωβρίου οι γερμανικές δυνάμεις εγκαταλείπουν την Αθήνα. Δύο ημέρες μετά, οι Βρετανοί εισέρχονται στην πρωτεύουσα.

–18 Οκτωβρίου : φτάνει στην Αθήνα η νόμιμη ελληνική κυβέρνηση, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, σε ατμόσφαιρα εθνικού ενθουσιασμού. Επισήμανση: Στην κυβέρνηση αυτή (που ορκίσθηκε 5 ημέρες μετά), μετείχαν από τις τάξεις του ΕΑΜ έξι υπουργοί, εκ των οποίων ο Πορφυρογένης (ως υπουργός Εργασίας) και ο Ζεύγος (ως υπουργός Γεωργίας) ήταν στελέχη του Κ.Κ.Ε.  Άρα στην κυβέρνηση μετείχε και το Κ.Κ.Ε. ..Κανένας δεν είχε αποκλεισθεί από την κυβέρνηση.

Αλλά ποια ήταν η κατάσταση της Χώρας τις ημέρες εκείνες ;;; …  Η κατάσταση ήταν χαώδης. Ο λαός πεινούσε. Η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα, αλλά ο ΕΛΑΣ κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Το Κ.Κ.Ε. (αγνοώντας τη ‘’Συμφωνία των Ποσοστών’’), ήλπιζε, ότι τα σοβιετικά στρατεύματα, που είχαν σταματήσει στο Βουλγαρικό έδαφος, σύντομα θα εισέβαλαν στην Ελλάδα. Η ηγεσία του ΕΑΜ, ελλιπώς πληροφορημένη, δεν είχε αντιληφθεί : -αφενός ότι οι διεθνείς ισορροπίες δεν την ευνοούσαν -και αφετέρου ότι ο Τσώρτσιλ προετοίμαζε το έδαφος για σύγκρουση.

Τότε εμφανίστηκε και το ζήτημα της διάρθρωσης των στρατιωτικών δυνάμεων στην μεταπολεμική Ελλάδα : -Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις επεδίωκαν την αποστράτευση του ΕΛΑΣ και τη συγκρότηση Εθνικού Στρατού, με κύριο κορμό του τις Ελληνικές Δυνάμεις της Μέσης Ανατολής και κυρίως την 3^η Ορεινή Ταξιαρχία.  Η Ταξιαρχία αυτή έφτασε την Αθήνα στις 9 Νοεμβρίου. -Λίγες ημέρες πριν, στις 5 Νοεμβρίου, ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε δηλώσει ότι ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ επρόκειτο να αποστρατευθούν έως τις 10 Δεκεμβρίου. -Όμως το ΕΑΜ, ποτέ δεν θα δεχόταν τη διάλυση του ΕΛΑΣ, χωρίς να υπάρξει πρόβλεψη για την τύχη αυτής της Ταξιαρχίας…

Πότε το Κ.Κ.Ε. αποφάσισε να προχωρήσει σε ένοπλη σύγκρουση ???…..  Η απόφαση του Κ.Κ.Ε. να προχωρήσει σε ένοπλη σύγκρουση, με σκοπό να καταλάβει βιαίως την εξουσία στην Ελλάδα, ελήφθη στις 20 Νοεμβρίου του 1944 (επισήμως), δηλαδή, …..(πολύ νωρίτερα, πριν ναυαγήσουν οι διαπραγματεύσεις με τον Παπανδρέου στις 28 Νοεμβρίου, (για τη διάλυση των αντάρτικων Σωμάτων) …..πολλώ δε μάλλον στις 3 Δεκεμβρίου, όπως επιστεύετο πρόσφατα).

Στις 30 Νοεμβρίου, ανασυστάθηκε η Κεντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ, με έδρα τη Μονή Κλειστών στη Χασιά Αττικής. Ήταν η τελευταία ένδειξη ότι το Κ.Κ.Ε. προετοιμαζόταν για ένοπλη σύγκρουση. Με τη νέα της μορφή απαρτίζονταν από τρείς μόνο ανθρώπους: τον Σιάντο και τους πρώην Στρατηγούς Μάντακα και Χατζημιχάλη. Σε αυτή την επιτροπή θα υπάκουε από τώρα το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ (Σαράφης και Βελουχιώτης) και όχι στον Σκόμπυ, (όπως είχε συμφωνηθεί στην Καζέρτα).

Την 1^η Δεκεμβρίου του 1944, συνεδρίασε η κυβέρνηση, με την αποχή των 6 εαμικών υπουργών της, όπου διέταξε την παράδοση της Πολιτοφυλακής του ΕΛΑΣ, στην Εθνοφυλακή της Κυβέρνησης. Φυσικά, η απάντηση του ΕΛΑΣ υπήρξε αρνητική. -Μάλιστα, ως επίδειξη δύναμής του το ΕΑΜ, ανακοίνωσε ότι θα διοργάνωνε μεγάλο συλλαλητήριο στην Πλατεία Συντάγματος, στις 3 Δεκεμβρίου ..σαν σήμερα. Παρά την απαγόρευση από την κυβέρνηση, το συλλαλητήριο πράγματι πραγματοποιήθηκε, και υπήρξε αιματηρό. -Αποτέλεσμα ήταν : να σκοτωθούν 30 περίπου άτομα και να τραυματισθούν άλλα. -Κατά μία εκδοχή, τα αιματηρά επεισόδια ξεκίνησαν, όταν μία ομάδα εκ των διαδηλωτών προσπάθησαν να εισέλθουν βιαίως, στο κτίριο όπου στεγαζόταν η Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών. -Σίγουρα ορισμένοι εξ αυτών ήταν ένοπλοι. -Το ποιός άνοιξε πρώτος πυρ, δεν είναι για όλους ξεκάθαρο. Το μόνο ξεκάθαρο είναι το εξής: ότι οι νεκροί διαδηλωτές, ήταν το καλύτερο δώρο για το Κ.Κ.Ε., προκειμένου να προχωρήσει στο σχέδιό του, που ήταν η βίαιη κατάληψη της εξουσίας, και η μετατροπή της Ελλάδος, σε μία χώρα σταλινικού-σοβιετικού τύπου.

Έτσι ο ΕΛΑΣ ξεκίνησε τις μάχες, … -με το Α’ Σώμα στρατού του, που αποτελείτο από περίπου 6.300 αναρχοσυμμορίτες, όπου στη συνέχεια, ενισχύθηκε με διάφορες Μονάδες, φτάνοντας περίπου στους 17.800. Οι ελασίτες, εκτός από φορητό οπλισμό διέθεταν και βαρύτερο, όπως πολυβόλα, όλμους και αντιαρματικά πυροβόλα. Είναι πολύ σημαντικό, (να πούμε), ότι οι Δυνάμεις του ΕΔΕΣ  του στρατηγού Ναπολέοντα Ζέρβα στη Βόρειο Ελλάδα, είχαν στρατηγικά, κρατήσει μακριά από την Αττική, μεγάλο όγκο αναρχοσυμμοριτών…

Από ελληνικής πλευράς συμμετείχαν, στις μάχες των Αθηνών: οι 2.500 περίπου άνδρες της 3^ης Ορεινής Ταξιαρχίας (αλλά χωρίς βαρύ οπλισμό), 3.000 περίπου άνδρες της Χωροφυλακής, 3.600 περίπου άνδρες της Αστυνομίας Πόλεων, 500 άνδρες του Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού, σημαντικές Βρετανικές Δυνάμεις και άλλοι Εθνικοί σχηματισμοί, ποικίλης προέλευσης. Ο Ιερός Λόχος κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών δεν βρισκόταν στην Αθήνα, αλλά τα Τμήματά του βρισκόταν σε νησιά του Αιγαίου για την εξουδετέρωση γερμανικών θυλάκων αντίστασης.

Στις 4 Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια δευτέρου συλλαλητηρίου στο Κέντρο των Αθηνών, έγινε επίθεση αναρχοσυμμοριτικών δυνάμεων κατά δυνάμεων της Οργάνωσης’’Χ’’, του Γεωργίου Γρίβα, στο Θησείο. Η υπεροχή των ελασιτών ήταν συντριπτική (αριθμητική και σε οπλισμό). Μετά από έναν επικό αγώνα των αμυνομένων, το Αρχηγείο της ‘’Χ’’, τελικά κατελήφθη. Ταυτοχρόνως, προς υλοποίηση των σχεδίων του Κ.Κ.Ε., ξεκίνησαν λυσσαλέες επιχειρήσεις κατάληψης Αστυνομικών Τμημάτων Αθήνας και Πειραιά, που είχαν ως αποτέλεσμα : -ομαδικές σφαγές  -μετά από ειδεχθή βασανιστήρια των ηρωικών υπερασπιστών Αστυνομικών της Αστυνομίας Πόλεων… όπου οι συμμορίτες κατάφεραν να επικρατήσουν.

Την επόμενη ημέρα, 5 Δεκεμβρίου, το σύνολο σχεδόν των Αστυνομικών Τμημάτων είχε περιέλθει στα χέρια των δυνάμεων του ΕΛΑΣ, με τελευταία να εξουδετερώνονται: – το 8^ο και 22^ο Αστυνομικά Τμήματα, – το 2^ο στην Πλάκα, – το 1^ο στη Λέκκα, – το 3^ο στη Βαλαωρίτου, – και το 4^ο στη Σωκράτους.  Κατόπιν, ξεκίνησαν επιθέσεις – κατά της Γενικής Ασφάλειας στην οδό Πατησίων – και κτιρίων στις οποίες στεγάζονταν υπηρεσίες της Χωροφυλακής.

Στις 6 Δεκεμβρίου, ολόκληρη σχεδόν η πρωτεύουσα βρισκόταν στα χέρια του ΕΛΑΣ, ενώ ελεύθερο είχε μείνει μόνο το κέντρο των Αθηνών, οριζόμενο από – το κτιριακό συγκρότημα του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, – το Ζάππειο (ραδιοφωνικός σταθμός), – τα Παλαιά Ανάκτορα, – τον Εθνικό Κήπο, – την πλατεία Ρηγίλλης, – το ξενοδοχείο ‘Μεγάλη Βρετάνια’ – και την πλατεία Ομονοίας. Θα επακολουθούσε η ηρωική εποποιία των υπερασπιστών του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη..

Η Μάχη του Μακρυγιάννη, θεωρείται ως το κομβικό σημείο των Δεκεμβριανών.. αφού .. -τόσο από ουσιαστικής πλευράς, -όσο και από ηθικής, – η σύγκρουση αυτή αναγορεύθηκε, δικαίως, ως το σύμβολο της αντίστασης των Ελληνικών Εθνικών Δυνάμεων, κατά των συμμοριτών.

Γιατί όμως ήταν σημαντική η άμυνα σε αυτό το σημείο? Η θέση του Συντάγματος, εθεωρείτο εξαιρετικής στρατηγικής σημασίας, – διότι από εκεί υπήρχε η δυνατότητα ελέγχου στην περιοχή, από τον λόφο του Φιλοπάππου έως τον λόφο του Αρδηττού, – εμποδίζοντας την κίνηση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ (οι οποίες ευρίσκονταν μεταξύ Υμηττού και Φαλήρου), προς το Κέντρο (διαμέσου της Λεωφόρου Συγγρού και των οδών Καλλιρόης-Αρδηττού-Βασιλίσσης Σοφίας και Διονυσίου Αρεοπαγίτου), όπου έπρεπε να περάσει κάποιος, υποχρεωτικά, για να προχωρήσει ως την πλατεία Συντάγματος.

Η δύναμη, του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, υπό τη διοίκηση του συνταγματάρχου Χωροφυλακής Γεωργίου Σαμουήλ, ήταν στις αρχές Δεκεμβρίου 1.100 άνδρες, αλλά 700 εξ αυτών, είχαν ήδη αποσπαστεί σε διάφορες θέσεις των Αθηνών. Στις 6 Δεκεμβρίου, (όταν άρχισαν εκεί οι μάχες) στο Στρατόπεδο Μακρυγιάννη παρέμεναν 83 Αξιωματικοί και 429 Οπλίτες, καθώς και κάποιοι Αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού, όπως ο Αντισυνταγματάρχης Κωστόπουλος, ο οποίος είχε καταστρώσει και το σχέδιο αμύνης του Συντάγματος. Κατά του Συντάγματος Μακρυγιάννη, επρόκειτο να ενεργήσουν Τμήματα του 1^ου Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ. Το βασικό πρόβλημα αμύνης του Συντάγματος, εντοπιζόταν στο γεγονός, ότι αυτό περιστοιχίζονταν από υψηλές πολυκατοικίες, καθώς και από οικίες που εφάπτονταν του περιβόλου του.

Την νύκτα της 5 προς 6 Δεκεμβρίου, εμφανίσθηκαν οι πρώτοι ανιχνευτές του ΕΛΑΣ.    Σταδιακά, αναρχοσυμμοριτικές δυνάμεις προωθήθηκαν σε θέσεις γύρω από το στρατόπεδο Μακρυγιάννη. Την 05.45’ ώρα πρωινή, άρχισε η επίθεση. Αλλά δεν θα κάνω τώρα περιγραφή των λαμπρών για τα Ελληνικά Όπλα μαχών στο Σύνταγμα Μακρυγιάννη, (που είχα κάνει στην περσινή ομιλία μου), για όσους ήσασταν παρόντες, αλλά θα εστιάσω στην σημασία του επικού αυτού αγώνα.. Στις 12 Δεκεμβρίου, ουσιαστικά η Μάχη του Μακρυγιάννη τερματίζεται, καθώς από την επομένη οι υπερασπιστές του Συντάγματος θα περνούν στην αντεπίθεση. Στις 21 Δεκεμβρίου, οι Πατριωτικές-Εθνικές δυνάμεις και οι Βρετανοί, έχουν υπό τον έλεγχό τους σχεδόν το σύνολο της πόλης.

Η Πολιτεία, σε αναγνώριση της πολεμικής αρετής που επέδειξαν οι άνδρες του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, στη μάχη των Αθηνών, τους έκαμε την ύψιστη τιμή να τους εμπιστευθεί την πολεμική σημαία, (την οποία  έχουν τα Συντάγματα πεζικού).

Σήμερα, οι αριστεροί και τα φερέφωνά τους, δεν απολογούνται για τα τρομερά εγκλήματα που διέπραξαν οι ηγεσίες τους την εποχή εκείνη, αλλά αντίθετα, εξαπολύουν μία άριστα μεθοδευμένη προπαγάνδα, για να δικαιολογήσουν την αντεθνική τους δράση. Αποσιωπούν, διαστρεβλώνουν τα πραγματικά γεγονότα, παραποιούν και διαστρέφουν την ιστορία. Μιλούν για (δήθεν) μεγαλειώδη αντίσταση κατά του φασισμού, ενώ αποκρύπτουν τα αντεθνικά σχέδιά τους, που ήταν η ένοπλη επανάσταση  και η βίαιη κατάληψη της εξουσίας.  – Δεν λένε τίποτε όμως, για τη στάση του ΚΚΕ,  όταν η Ελλάδα δέχθηκε την τριπλή επίθεση, ή επιχειρούν να στρεβλώσουν ακόμη και τα αυταπόδεικτα.  – Δεν ομολογούν τα σχέδιά τους, που ήταν να εκμεταλλευθούν την κατοχή, και να οργανώσουν ένοπλη επανάσταση, μετατρέποντας την αντίσταση σε εμφύλιο πόλεμο για την κατάληψη της εξουσίας, σύμφωνα με τις αρχές και τις ντιρεκτίβες της Γ’ Διεθνούς.- Αποσιωπούν, ότι οι σφαγές κατά του Ψαρρού και των άλλων, των  μη κομμουνιστογενών και εαμογενών ανταρτικών δυνάμεων και η απόπειρα διάλυσης των Ελληνικών Ενόπλων δυνάμεων που μάχονταν στη Μάχη των Αθηνών στο πλευρό των συμμάχων, ήταν μέρος του σχεδίου τους για την ολοκληρωτική επικράτηση στο εσωτερικό και το εξωτερικό της Ελλάδος, ώστε να καταστεί εύκολο το έργο της κατάληψης της εξουσίας.

Είναι βέβαιο ότι οι μαχητές του Μακρυγιάννη και των άλλων φρουρών των Αθηνών, θυσιάσθηκαν έχοντας πλήρη  συνείδηση του μεγάλου διακυβεύματος από την εξέλιξη αυτής της συγκρούσεως. Διότι  γνώριζαν πολύ καλά, ότι αν έπεφτε η Αθήνα, η Ελλάδα, με τις αξίες και τις αρχές της, με τον αθάνατο  Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό της και  με το ιστορικό της μεγαλείο, θα αποτελούσε παρελθόν, ο δε εδαφικός της διαμελισμός της, θα ήταν εκ των προτέρων δεδομένος. Εάν λύγιζαν οι μαχητές του Μακρυγιάννη και κατελαμβάνετο  η Αθήνα, τότε η Ελλάδα, θα έμπαινε στη δίνη του ερυθρού ολοκληρωτισμού, και ο Ελληνικός λαός, θα κατέβαλε το βαρύ τίμημα που πλήρωσαν όλες οι χώρες, που είχαν την ατυχία να μπουν στη διαδικασία αυτή.

Το Δεκέμβριο  του 1944, στην Αθήνα, παίχθηκε η τύχη της Ελλάδος. Αυτό έχουμε χρέος, να μη το ξεχάσουμε ποτέ… -Υπάρχουν βέβαια  πολλοί, οι οποίοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.. -Άλλοι, που γυρίζουν αδιάφοροι την πλάτη.. -Και είναι και εκείνοι που νομίζουν, ότι μπορούν να κρύψουν και να καλύψουν το εθνικό έγκλημα που διεπράχθη εις βάρος του έθνους μας, με την στρέβλωση της ιστορίας, και με την κάλυψη κάτω από το  μανδύα ..της δήθεν εθνικής αντίστασης κατά του φασισμού.

Την  αλήθεια αυτή, (για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Αθήνα το Δεκέμβρη του 1944), και τις  συνθήκες κάτω από τις οποίες διαδραματίσθηκαν, οφείλουμε, για λόγους ιστορικούς και εθνικούς, να την αναδεικνύουμε και να την προβάλλουμε  με παρρησία  και γενναιότητα  , χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Διότι αυτό επιτάσσει η ιστορική αλήθεια , και επιβάλλει  το εθνικό συμφέρον. Αυτό είναι το χρέος μας προς τους χιλιάδες νεκρούς, οι οποίοι  απαιτούν δικαίωση της θυσίας τους. Το χρωστάμε στις νεότερες γενιές.

Οι ηρωικοί νεκροί του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη υπήρξαν στρατιώτες της Ελλάδος. Τους ευγνωμονούμε για τη συμβολή τους στην  δημιουργία της ελεύθερης και δημοκρατικής Ελλάδος, και τους υποσχόμεθα ότι δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ, και θα διατηρήσουμε τη μνήμη τους αιωνία.

-Τιμή και δόξα, στους 158 Πεσόντες άνδρες του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη.. -Τιμή και δόξα, στους 110 Πεσόντες μαχητές της Ομάδος Χ του Γεωργίου Γρίβα που έπεσαν στο Θησείο.. -Τιμή και δόξα, σε όλους τους Έλληνες μαχητές που έπεσαν ηρωικά, τον Δεκέμβριο του ’44, προασπίζοντας τη Δημοκρατία στη Χώρα μας…..

Ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί…  Ζήτω η Ελλάς.. Ζήτω το έθνος..

Eυχαριστώ.

 

Χρήστος Ι. Κονταρίδης

Αντιστράτηγος Αστυνομίας ε.α.

Πρόεδρος του Συνδέσμου

Αποστράτων Αστυνομικών Αθηνών