Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1940

ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΟΝ ΑΣΤΑΘΗ 21ο ΑΙΩΝΑ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Στις 28 Οκτωβρίου συμπληρώνονται 84 χρόνια από την είσοδο της Ελλάδος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η επέτειος σηματοδοτεί την έναρξη μιας δεκαετίας που κατά παράδοξο τρόπο, ξεκίνησε και τελείωσε στα ίδια ακριβώς μέρη.

Το 1940 στην Ήπειρο και τη Δυτική Μακεδονία διεξήχθησαν οι πρώτες μάχες για την απόκρουση του Ιταλικού Στρατού, από έναν Ελληνικό Στρατό που εξέφραζε το σύνολο των Ελλήνων.

Το 1949, στα ίδια εδάφη, ένας τελείως διαφορετικός Ελληνικός Στρατός υπερίσχυσε τελικά, όχι εναντίων ξένων εισβολέων, αλλά επί άλλων Ελλήνων.

Οι δεκαετίες 1912 – 1922 και 1940 – 1950, αποτελούν ταυτόχρονα τις πιο ένδοξες, αλλά και τις πιο τραγικές δεκαετίες στην ιστορία του σύγχρονου Ελληνισμού.

Από ιστορικής πλευράς και κυρίως από τη σκοπιά της Στρατιωτικής ιστορίας είναι σίγουρα, οι πιο ενδιαφέρουσες από πλευράς Ιστορικών γεγονότων. Τα αποτελέσματά τους, όχι μόνον καθόρισαν τα σύνορα του κράτους, αλλά και το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό καθεστώς της χώρας.

Η 28η Οκτωβρίου του 1940, είναι από τις στιγμές εκείνες στη Παγκόσμια Ιστορία, που ένας ηγέτης και ένας λαός σπρώχνουν την εξέλιξη των γεγονότων, προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση. Είναι γνωστό ότι στη μακραίωνη ιστορική διαδρομή, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες αμφισβήτησαν τα δεδομένα και αποφάσισαν να αντισταθούν ή να επαναστατήσουν μη αποδεχόμενοι τη μοίρα τους και αψηφώντας τις όποιες συνέπειες. Άλλωστε όλη η αρχαιοελληνική δραματουργία, βασίζεται στην άρνηση των πρωταγωνιστών να υποταχθούν αμαχητί στους Θεούς, στη μοίρα ή στην εξουσία ακόμη και αν αυτή η στάση σήμαινε τη συντριβή τους.

Η προσεκτική εξέταση και μελέτη αυτής της φαινομενικής διαχρονικής “αποκοτιάς” των Ελλήνων θα δείξει ότι τελικά τέσσερεις ήταν οι παράγοντες που κατέστησαν δυνατό το έπος του 40.

Πρώτον.

Οι αποφάσεις είχαν ληφθεί με απόλυτα ορθολογικό τρόπο. Η Εθνική Αμυντική Στρατηγική και το σχέδιο Άμυνας είχαν συνταχθεί με τέτοιο τρόπο, που εφάρμοζαν με άριστο τρόπο τις αρχές του πολέμου, δηλαδή την εκλογή των Αντικειμενικών σκοπών και επιμονή στην επίτευξή τους,  τήρηση επιθετικού πνεύματος, συγκέντρωση και οικονομία δυνάμεων, ελιγμός, ενότητα διοικήσεως, ασφάλεια και αποφυγή αιφνιδιασμού των φιλικών δυνάμεων, αιφνιδιασμός του αντιπάλου, απλότητα και ευκαμψία σχεδίασης και τέλος την τήρηση των νόμων και εθίμων που διέπουν την διεξαγωγή ενός πολέμου.

Δεύτερον.

Οι νίκες βασίζονταν σε μακροχρόνια προπαρασκευή με σκοπό την ενίσχυση παραγόντων του έθνους. Η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της εποχής δεν περίμεναν την έναρξη επιχειρήσεων για να προπαρασκευάσουν τη χώρα για τη διεξαγωγή του πολέμου, αλλά αυτή είχε ξεκινήσει αρκετά χρόνια νωρίτερα και εντατικοποιήθηκε, όσο πύκνωναν τα σύννεφα του πολέμου.

Η προετοιμασία δεν περιορίστηκε μόνο στον υλικο – αμυντικό τομέα, αλλά συμπεριέλαβε και την καλλιέργεια πνεύματος αντίστασης, τόσο στις ένοπλες δυνάμεις, όσο και στην υπόλοιπη κοινωνία.

Τρίτον.

Είχε υπάρξει προσεκτική μελέτη των δυνατοτήτων και των τρίτων σημείων του αντιπάλου και εμβριθής ανάλυση του γεωπολιτικού περιβάλλοντος. Η σχετική ιδεολογική συγγένεια του δικτατορικού καθεστώτος του Μεταξά με την Ιταλία και τη Γερμανία, δεν τον απέτρεψε να συνεργαστεί με την Μεγάλη Βρετανία, εκτιμώντας ορθά ότι οι ΗΠΑ, με τις τεράστιες δυνατότητες που διέθεταν, αποτελούσαν τον “άσσο στο τραπέζι”, για την εξασφάλιση της τελικής νίκης.

Και τέταρτον.

Και σημαντικότερο, ήταν κοινή η βούληση ηγετών και λαού, να αγωνιστούν για την προάσπιση της ελευθερίας τους, ανεξαρτήτως προσωπικού κόστους. Το καθεστώς σίγουρα δεν ήταν ευρέως αγαπητό και δεν διέθετε λαϊκή βάση, αλλά οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, δεν πολέμησαν για την υπεράσπισή του.

Επίσης δεν ήταν οι πιθανές οικονομικές απολαβές ή οι διορισμοί στο δημόσιο ή τα μελλοντικά αξιώματα που έκαναν τους Έλληνες να θυσιάσουν τη ζωή και τη σωματική τους ακεραιότητα, στο Καλπάκι, τη Γραμπαζλα, τη Μοράβα, το ιβάν και αλλού.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος μπορεί συμβατικά να χρονολογείται ότι ξεκίνησε στη 1 Σεπτεμβρίου του 1939, αλλά τα προμηνύματά του είχαν ξεκινήσει από τις αναθεωρητικές δυνάμεις πολύ νωρίτερα.

Σήμερα κανένας δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητας, ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία οι συνεχιζόμενες συγκρούσεις στη Γάζα και Λιβύη και η κρίση στη Νότια Σινική Θάλασσα και το Σαχέλ, προμηνύουν έναν Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ποια’ μορφή θα έχει αυτός.

Αναφορικά με τις ψευδαισθήσεις πολλών Ελλήνων, ότι πλέον ο πόλεμος είναι κάτι που θα συμβαίνει αλλού, ισχύει αυτό που αποδίδεται στον Τρότσκι. “Εσύ μπορεί να μην ενδιαφέρεσαι για τον πόλεμο, αλλά ο Πόλεμος ενδιαφέρεται για εσένα”.

“Σύμφωνα με την αμερικανική λαϊκή ρύση :

“αυτοί που αποτυγχάνουν να προετοιμαστούν, προετοιμάζουν την αποτυχία τους”. Το βασικότερο είναι να γίνει κατανοητό ότι η ιστορία δεν γνωρίζει, “σωστή”  και “λάθος” πλευρά, αλλά νικητές και ηττημένους.

Εάν ως κοινωνία θέλουμε να μπορούμε να συζητάμε, να διαφωνούμε και να αποφασίζουμε για το ύψος των συντάξεων, το φορολογικό σύστημα, τη μορφή της δημόσιας εκπαίδευσης και όλα τα άλλα, θα πρέπει πάνω απ’ όλα ,να είμαστε ελεύθεροι. Ο σκλάβος, ο πρόσφυγας ή ο μετανάστης έχουν μόνο τα δικαιώματα, που τους παραχωρεί ο κατακτητής ή αυτός που τους φιλοξενεί.

Πηγή : Στρατιωτική Ιστορία, Κωνσταντίνος Γιαννακός. Επίκαιρο Παρελθόν.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος