Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Οι περισσότεροι από εμάς, άνδρες και γυναίκες, μεγαλώσαμε έχοντας ως πρότυπα (συνειδητά ή ασυνείδητα) τους γονείς μας, τους παππούδες μας, τις γιαγιές μας, τους φίλους μας, κάποιους συγγενείς μας  ή άτομα που θαυμάζαμε η και φοβόμαστε ακόμη.

Κάποιοι ή κάποιες από σας, ίσως είχαν ακούσει τις μητέρες τους να λένε, ότι γίνονται θυσία για τα παιδιά τους , ή ακόμα και αν δεν το έλεγαν, η συμπεριφορά τους, να έδειχνε ακριβώς αυτό. Ότι γινόντουσαν θυσίες για τα παιδιά τους παραμελώντας τον εαυτό τους, παραβλέποντας τον εαυτό τους, παραβλέποντας τις προσωπικές τους ανάγκες, για ευχαρίστηση και χαρά, (βρίσκοντας σωρό λογικοφανείς δικαιολογίες).

Κάποιοι -(ες) άλλοι (ες) – έβλεπαν τους πατεράδες τους, να πηγαίνουν με βαριά καρδιά κάθε πρωί, από καθήκον πάλι, σε μια υπηρεσία ή στην δουλειά τους για το μεροκάματο, γιατί είχαν υποχρεώσεις, γιατί είχαν στόματα να θρέψουν ή να ξοφλήσουν την τράπεζα ή χρέη.

Ασυναίσθητα και χωρίς να το καταλαβαίνει ακόμα και σήμερα μια νέα μοντέρνα γυναίκα – αλλά και άνδρας – επαναλαμβάνει ακριβώς τα πρότυπα συμπεριφοράς που γνώρισε από το γνώριμό του (της) οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε.

Αυτό – εκτιμώ βάσει των εμπειριών μου, μελετών μου, αλλά κυρίως βάσει συνεντεύξεων που πήρα, λέγει ο κ. Αναστάσης Μαρασλής, τα τελευταία επτά χρόνια και της προσωπικής μου παρατήρησης – αποτελεί κανόνα, με κάποιες φυσικά εξαιρέσεις.

Το καθήκον όμως, δηλαδή η υποχρέωση (ΥΠΟ – ΧΡΕΩΣΗ), είναι αρνητική έννοια στη σημασία της, αφού δεν εμπεριέχει στην ουσία της ευχαρίστηση.

Ότι κι αν κάνεις χωρίς να σε ευχαριστεί, αφ’ ενός μεν είναι κάτεργο, εξαναγκαστικό, ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟ, αφ’ ετέρου είναι προγραμματισμένο να σου φέρει – μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα – δυστυχία.

Άλλωστε για πόσο καιρό μπορεί να αντέξει κάποιος (α) να βρίσκεται ΥΠΟ? Να εξαναγκάζεται από κανόνες, κανονισμούς ή από πεποιθήσεις (ιδέες που δεν είναι καν δικές του) και που τις επιβάλλει (όπως αυτές διαμορφώθηκαν όταν ήταν παιδί) στον εαυτό του (ης), λαμβάνοντας οικειοθελώς ένα μαρτυρικό ρόλο στη ζωή του – αν είναι ζωή δική του αυτή που ζει – ώστε να επιβεβαιώσει τον ασυνείδητο προγραμματισμό που έχει λάβει, από τα παιδικά του χρόνια, από την οικογένεια και την κοινωνία.

Η κοινωνία θέλουν, απαιτούν πολίτες προσαρμοσμένους, υποχρεωμένους, πιστούς στα καθήκοντά τους. Δεν ενδιαφέρονται να είναι ευτυχισμένοι. Απαιτούν παραγωγικές μονάδες.

Μονάδες που θα είναι ευτυχισμένες. ΑΝ αποκτήσουν το τελευταίο μοντέλο της Μερσεντές, ΑΝ φτιάξουν το εξοχικό τους στην Αράχωβα, ΑΝ πηγαίνει η κυρία δύο φορές την εβδομάδα στο κομμωτήριο, για τα μαλλιά της, ΑΝ εξοφλήσει την τράπεζα, ΑΝ βγάζει τόσα εκατομμύρια το χρόνο και όχι, γιατί θα κάνει πράγματα που πραγματικά τον (ην) ευχαριστούν, του (ης) δίνουν χαρά και γεμίζουν την ψυχή του (της) με φως και αγάπη.

Έτσι δεν είναι τυχαίο που έχουμε στην κοινωνία μας εργαζόμενους που κάνουν καλά, μέτρια ή κακά το καθήκον τους, έχουμε μαθητές που είναι καλοί ή κακοί, στα καθήκοντά τους!

Έχουμε ακόμη μητέρες και πατεράδες που κάνουν καλά το καθήκον τους σαν γονείς.

(χωρίς όμως να παίρνουν καμία ευχαρίστηση, από το ρόλο τους ως γονείς).

Έχουμε τόσο καλούς γονείς που – χάριν των παιδιών τους – ξεχνάνε ότι είναι και ζευγάρι, άνδρας και γυναίκα! Ξεχνάνε ότι είναι άνθρωποι που η ψυχούλα τους, θέλει χαρά και παιχνίδι για να λάμψει και να είναι.

Έχουμε εργαζόμενους που είναι καλοί στα καθήκοντά τους, αλλά μόλις πάει έξη η ώρα, δεν βλέπουν την ώρα και τη στιγμή να εξαφανιστούν από τη θέση εργασίας τους!

Βλέπουμε πολλούς (ες) να ξεκινάνε γυμναστήριο για να χάσουν κιλά και όχι γιατί τους ευχαριστεί η γυμναστική έτσι γρήγορα τα παρατάνε, αντί να ξεκινούσαν να βρούνε τι είδος άσκησης θα τους ευχαριστούσε περισσότερο? Ή να καταγράψουν πολλούς λόγους, για να αγαπήσουν την άσκηση.

Ζευγάρια που μένουν μαζί από υποχρέωση και συνήθεια και όχι γιατί έχουν δεκάδες λόγους που θέλουν να είναι μαζί και που διαρκώς ανανεώνουν αυτούς τους λόγους και τους εμπλουτίζουν για να ενισχύουν ΤΟ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ.

Άνθρωποι σκλάβοι των ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ και του καθήκοντος ,που δεν αντλούν καμία ευχαρίστηση από τίποτα, γιατί ακόμα και όταν αποκτήσουν την Μερσεντές, το εξοχικό, το σκάφος, την σχέση, τον γάμο, πάντα κάτι θα λείπει και αυτό θα είναι αυτό, που με τίποτα δεν γεμίζει, από όλα τα υλικά αγαθά του κόσμου.

Αυτό δεν είναι άλλο από την τρυφερότητα, την χαρά, την αγάπη που μπορεί να δώσει κάποιος στην ουσία της ύπαρξής του, να νοιώσει στην καρδιά του και όχι στο μυαλό του, βάζοντας όρους και προσδοκίες έξωθεν.

Κάνοντας πράγματα που τον (την) ευχαριστούν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, απλά πράγματα και πρωταρχικά ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΝΙΩΘΩΝΤΑΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ, που είσαι ζωντανός(η), γιατί η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.

Καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι όλων των ηλικιών! -έχασα τον φίλο μου Π.Κ. σε ηλικία 42 ετών σε ένα Σαββατοκύριακο. Την Δευτέρα δεν υπήρχε! Ο πατέρας μου έφυγε σε ηλικία 56 ετών.

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ. Γι’ αυτό ζήσε την ζωή σου ΤΩΡΑ, την κάθε στιγμή και πάψε να ανησυχείς, για το μέλλον που μπορεί να έρθει, μπορεί και όχι, να συμβούν και μπορεί να μη συμβούν αυτά που φοβάσαι. (Κάνε ότι περνάει από το χέρι σου για να είσαι χαρούμενος, ευχαριστημένος, Τίμιος, ηθικός, – όχι επειδή μπορείς να φύγεις αύριο να πατήσεις επάνω στους άλλους, ή να φαίνεσαι ασύδοτα – προνόησε για το καλό και μη περιμένεις το κακό. – Άν μελετάς / σκέφτεσαι, διαρκώς το κακό αυτό θα φέρεις στη ζωή σου τελικά.

Κάνοντας αυτό που μας ευχαριστεί ή από καθήκον ή υποχρέωση ή για την κάλυψη μιας επίπλαστης ανάγκης ή απλά και μόνον από φιλαργυρία, δλδ. για τα λεφτά. Ή μήπως τα λεφτά μας εξασφαλίζουν έναν καλό ξεκούραστο βραδινό ύπνο η μήπως την αγάπη των παιδιών μας, των φίλων μας.

Σημασία έχει το ευ ζείν. Για να ζεις καλά ευτυχισμένα, χαρούμενα, δώσε χαρά στον εαυτό σου, παίξε, κάνε κάτι που σε ευχαριστεί ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ και δώσε χαρά στους γύρω σου, που σου πρόσφερε κάτι μικρό που όμως θα έχει νοιάξιμο, το προσωπικό σου ενδιαφέρον!

Το ακριβότερο δώρο να κάνεις, αν δεν έχει νοιάξιμο, δεν το κάνεις με τη ψυχή σου κραδασμικά, είναι νεκρό και δεν μεταφέρει ζωή είναι νεκρή ύλη.

Aποφθέγματα – Αρχαία γνωμικά.

* Να είσαι δίκαιος είναι καθήκον, να είσαι αγαθός είναι αρετή – Βίκτωρ Ουγκώ.

* Ο άνθρωπος οφείλει να φυτέψει τουλάχιστον ένα δένδρο. Να γεννήσει τουλάχιστον ένα παιδί. Να γράψει τουλάχιστον ένα βιβλίο. – Έλη Αλεξίου.

* Πράττων τα σαυτού, μη τα των άλλων σκόπει – (Κάνοντας αυτά που έχεις να κάνεις, μη κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι).

Πηγή : astasis maracas. com.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος