ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

Η “Μπουμπουλίνα” της Κατοχής

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής  Αθηνών.  Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Η Λέλα Καραγιάννη γεννήθηκε το 1898 στη Λίμνη Ευβοίας, ωστόσο, διήλθε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην Αθήνα. Ήταν μια από τις πρωταγωνίστριες της Αντίστασης κατά τη διάρκεια της κατοχής. Προσέφερε τεράστιες υπηρεσίες στον αγώνα για την ελευθερία και την τελική νίκη εναντίων των δυνάμεων του Άξονα. Για τη δράση της, συνελήφθη από τους Γερμανούς, Βασανίστηκε και εκτελέστηκε στο Χαϊδάρι, το ξημέρωμα της 8ης Σεπτεμβρίου 1944.

Με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου κατατάχτηκε στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, ως τραυματιοφορέας. Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, τον Απρίλιο του 1941, η Λέλα Καραγιάννη ξεκίνησε την Αντίσταση. Στον αγώνα αυτόν επιστράτευσε όλη την οικογένειά της, τον σύζυγό της, τα παιδιά της, αλλά και ορισμένους έμπιστους φίλους.

Ήταν παντρεμένη, με τον Σμυρνιό Φαρμακοποιό, Γιώργο Καραγιάννη, με τον οποίο απέκτησε εφτά παιδιά. Η μητέρα της καταγόταν από τις Σπέτσες και ήταν απόγονος της ηρωΐδας του 1821, Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας. Αυτό ακριβώς το όνομα έδωσε στην αντιστασιακή οργάνωση, η οποία είχε έδρα το σπίτι της, στην οδό Λήμνου 1 κοντά στο σημείο, που είναι σήμερα η Πλατεία Αμερικής.

Η οργάνωση μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Αρχικά φρόντιζε, για την περίθαλψη στρατιωτών των Συμμαχικών Δυνάμεων, που είχαν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα και αναζητούσε τρόπους, να τους φυγαδεύση στη Μέση Ανατολή. Αυτό το πέτυχε χάρη, σε ένα ισχυρό δίκτυο συνεργατών, οι οποίοι την προμήθευαν, με τα απαραίτητα, για τις ανάγκες τους (Καπνοβιομήχανος Παπαστράτος, Γ. Αβέρωφ, Α. Πάλλης, Ι. Τσάτσου, Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός). Είχε καταφέρει να βρει και ασύρματο, για την επικοινωνία με το Συμμαχικό Αρχηγείο στη Μέση Ανατολή, με τη βοήθεια του Ελληνοπολωνού σαμποτέρ, Γεωργίου Ιβάνοφ.

Η δράση της έγινε αντιληπτή από τους Γερμανούς, με αποτέλεσμα να συλληφθεί, τόσο η ίδια, όσο και ο σύζυγός της, τον Σεπτέμβριο του 1941. Κατάφερε να απαλλάξει τον σύζυγό της, ο οποίος απελευθερώθηκε – υποστήριξε ότι ήταν σε διάσταση, – ενώ η ίδια παρέμεινε στη φυλακή, έως τον Μάρτιο του 1942. Δικάστηκε από Ιταλικό στρατοδικείο, αλλά αφέθηκε ελεύθερη, καθώς δεν υπήρχαν στοιχεία που να αποδεικνύουν τις κατηγορίες. Στην φυλακή προσέγγισε ακόμη και αντιναζιστές δεσμοφύλακες, οι οποίοι αποδείχτηκαν, ιδιαιτέρως χρήσιμοι πληροφοριοδότες.

Οι πληροφορίες που μετέδιδε στο Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, μέσω της συνεργασίας της με το κατασκοπευτικό δίκτυο “Απόλλων”, είχαν ως αποτέλεσμα σημαντικές δολιοφθορές κατά

των Γερμανών (χτυπήματα σε νηοπομπές και σε αεροδρόμια). Επίσης έστελνε σε αντάρτικες ομάδες εκτός Αθηνών πολεμοφόδια, φάρμακα, αλλά και χρήσιμες πληροφορίες, για τα σχέδια των Γερμανών, που επιχειρούσαν εκκαθαρίσεις στην Στερεά Ελλάδα.

Δίπλα της ήταν και τα παιδιά της, ιδιαιτέρως τα τέσσερα μεγαλύτερα, ακόμη και στα υπόγεια της Οδού Μέριλιν, μετά τη σύλληψή τους, το καλοκαίρι του 1944.

Εκείνο το καλοκαίρι μετά την επιχείρηση HUSKI, την συμμαχική απόβαση στη Σικελία (9 Ιουλίου – 17 Αυγούστου 1943), ο πόλεμος είχε αρχίσει να γέρνει προς την πλευρά των συμμάχων. Ωστόσο οι Γερμανοί λίγο πριν αποχωρήσουν από την Ελλάδα, αποδείχτηκαν σκληρότεροι, από κάθε άλλοι φορά. Έτσι δεν άργησαν να φτάσουν στα ίχνη της. Οι σύντροφοι της την συμβούλεψαν να νοσηλευτεί στον Ερυθρό Σταυρό, ωστόσο, από μια προδοσία, οι Γερμανοί την συνέλαβαν ,στις 11 Ιουλίου 1944.

Λίγες μέρες αργότερα συνέλαβαν και πέντε από τα παιδιά της, μάλιστα δεν δίστασαν, να την βασανίσουν μπροστά τους. Έφτασαν στο σημείο να την απειλήσουν, πως θα σκοτώσουν ένα από τα παιδιά της, τον Νέλσωνα. “Μάθετε, ότι τα παιδιά μου ανήκουν στην Ελλάδα και το αίμα τους, θα πνίξει τους Ούννους και όλη τη Γερμανία σας! ήταν η απάντησή της. Παρά τα βασανιστήρια και τις απειλές, ούτε η ίδια, ούτε τα παιδιά της, κατέδωσαν τους συνεργάτες τους.

Το απόγευμα της 17ης Σεπτεμβρίου, τους μετέφεραν στο Χαϊδάρι, όπου τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας, την εκτέλεσαν, μαζί με άλλους εβδομήντα πατριώτες.

Η Λένα Καραγιάννη, τιμήθηκε με το βραβείο Αρετής και Αυτοθυσίας, από την Ακαδημία Αθηνών (1947) και με τον τίτλο του Δικαίου των Εθνών, από το ίδρυμα για την Μνήμη των Μαρτύρων και των Ηρώων.

Τον Ιούνιο του 2020, την τίμησε και η Πολιτεία, καθώς με προεδρικό διάταγμα της απένειμε τον βαθμό του Ταξίαρχου επί τιμή.

Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα.

Η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα ήταν η πολεμική επιχείρηση της Ναζιστικής Γερμανίας, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της Ελλάδος, που υπαγορεύτηκε, αφενός μεν από το Χαλύβδινο Σύμφωνο, μετά και την πλήρη αποτυχία, που σημείωσε η μεγάλη ιταλική εαρινή επίθεση του ετέρου μέλους του Άξονα, και αφετέρου δε με την παρουσία βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, που θα μπορούσαν έτσι να απειλήσουν τα μετόπισθεν, στην επικείμενη επίθεση της Γερμανίας στην ΕΣΣΔ , γνωστή ως “Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα”.

Η εισβολή αυτή εκτελέστηκε με δύο επιχειρήσεις την Επιχείρηση Μαρίτα, που αφορούσε τις επιχειρήσεις στην ηπειρωτική Ελλάδα και την μετέπειτα Επιχείρηση Ερμής, που αφορούσε την αεραπόβαση και κατάληψη της Κρήτης, γνωστότερη ως μάχη της Κρήτης.

Η Γερμανική επίθεση στην Ελλάδα θεωρείται τμήμα των ευρύτερων επιχειρήσεων στη Μεσόγειο και ειδικότερα της Βαλκανικής Εκστρατείας, ενώ επίσης – αλλά και για την Ελλάδα – συνέχεια και παραλληλία του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, που είχε ξεκινήσει στις 28 Οκτωβρίου 1940, καθώς και προηγούμενο της βουλγαρικής εισβολής και τριπλής κατοχής που ακολούθησε.

Πηγή : – Στρατιωτική Ιστορία, Γεώργιος Χούπης – Βικιπαίδεια, El.m.wikipedia .org.

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος