Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

 

Κακοποίηση σε όλες της τις μορφές, είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο, η ακριβής συχνότητα του οποίου δεν μπορεί να είναι γνωστή, καθώς ο κοινωνικός στιγματισμός, η ντροπή και ενοχή αποτρέπουν τη γνωστοποίησή του.

Η κακοποίηση αφορά τόσο στα παιδιά, όσο και στα ενήλικα άτομα.

Οι μορφές που μπορεί να πάρει είναι :

— α. Ψυχολογική – Συναισθηματική β. Λεκτική γ. Σωματική δ. Σεξουαλική κακοποίηση.

Η ψυχολογική – συναισθηματική κακοποίηση περιλαμβάνεται και σε άλλες μορφές κακοποίησης, ενώ αναφέρεται σε πράξεις και συμπεριφορές οι οποίες εμπεριέχουν απόρριψη, εκφοβισμό, απομόνωση, τρομοκρατία.

Ακόμη εκμετάλλευση, υποτίμηση, συναισθηματική απροσφορότητα, όπως και ψυχολογικό – συναισθηματικό εκφοβισμό.

Οπωσδήποτε κακοποιητική είναι η συμπεριφορά των γονιών που εμπεριέχει παραμέληση ή κακομεταχείριση : κακή ανεπαρκή διατροφή, ένδυση και στέγαση, κακή ιατρική φροντίδα, ανεπαρκή σχολική φοίτηση και εποπτεία.

Παιδιά χωρίς φροντίδα για μεγάλο χρονικό διάστημα, των οποίων η υγεία τίθεται σε κίνδυνο, υφίστανται κακομεταχείριση.

Μια συμπεριφορά χωρίς ζεστασιά, σεβασμό, στήριξη, σταθερότητα, και διαθεσιμότητα προς το παιδί, είναι κακοποιητική.

Στην περίπτωση των ζευγαριών κακοποιητική είναι η συμπεριφορά που εμπεριέχει αδικαιολόγητη και απρόκλητη ζήλια, επιδίωξη ελέγχου, υποτίμηση και απαξίωση.

Η λεκτική κακοποίηση περιλαμβάνει κάθε λεκτική επίθεση που έχει σκοπό τον ψυχολογικό – συναισθηματικό χειρισμό και έλεγχο του ατόμου.

Εκτός από τις ίδιες λέξεις κακοποιητικό είναι και το αν επικοινωνεί με το άλλο.

Η 15η Ιουνίου καθιερώθηκε και υποστηρίζεται από τον ΟΗΕ “Ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κακοποίησης των Ηλικιωμένων”.

Οι ηλικιωμένοι υφίστανται πολλές φορές, κακοποίηση μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, από τους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για την φροντίδα τους (συνοδοί, σύντροφοι, σύζυγοι, μέλη της οικογένειας).

Η κακοποίηση σε βάρος των ηλικιωμένων έχει πολλές μορφές.

Μπορεί να είναι “οικονομική”, όταν, δηλαδή, κάποιος (παιδί του ηλικιωμένου, άλλο μέλος της οικογένειας ή φίλος), ελέγχει αποφάσεις που αφορούν οικονομικά θέματα, έχει, πρόσβαση στα χρήματα του ή άλλα περιουσιακά του στοιχεία, χωρίς την συγκατάθεση του).

Η κακοποίηση, ακόμα, μπορεί να είναι σωματική (πρόκληση πόνου και τραυματισμού με χαστούκισμα, χτύπημα ή σπρώξιμο) αλλά και κοινωνική.

Στην τελευταία, τα ηλικιωμένα άτομα εξαναγκάζονται σε απομόνωση, η οικογένειά τους και οι υπηρεσίες βοήθειας έχουν περιορισμένη πρόσβαση σ’ αυτούς, και δεν τους επιτρέπονται οι επισκέψεις και οι κοινωνικοί έξοδοι.

Δεν έχουν πρόσβαση σε πολιτιστικές δραστηριότητες και τέλος, ελέγχονται τα τηλεφωνήματά τους.

Δυστυχώς η κακοποίηση των ηλικιωμένων, αποτελεί μείζον κοινωνικό πρόβλημα, που είναι πιθανόν να αυξηθεί ακόμα περισσότερο στην Ευρώπη, δεδομένης της ταχείας γήρανσης του πληθυσμού της.

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής, καθώς και οι εργαζόμενοι του τομέα, είναι ειδικότερα οι αρμόδιοι.

Σε μια κακοποιητική σχέση μπορούμε να δούμε συμπεριφορές σωματικής, λεκτικής, ψυχολογικής / συναισθηματικής και σεξουαλικής Κακοποίησης.

Η κακοποίηση αυτή είναι μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία, η οποία συμβαίνει, στη διάρκεια μιας σχέσης και είναι σταδιακά αυξανόμενης έντασης.

Ξεκινάει με μικρά περιστατικά, που συνήθως μοιάζουν ανούσια και μικρά, αλλά σιγά – σιγά εντείνονται, μέχρι που φτάνουν σε καθημερινά περιστατικά Κακοποίησης, πολύ σοβαρά και με Αρνητικές συνέπειες για το θύμα.

Εγκαθιδρύεται με αυτόν τον τρόπο η κακοποιητική σχέση, ενώ το θύμα συχνά είναι ανήμπορο να εγκαταλείψει αυτή τη σχέση κυρίως λόγω φόβου, της ανασφάλειας και της ντροπής που νοιώθει.

Στις ενήλικες σχέσεις ο θύτης συνήθως έχει μεγαλύτερη ισχύ (υλική, οικονομική, μυϊκή ή συναισθηματική).

Πηγή : Βάσια Ιγνατίου Καραμανώλη (Ψυχολόγος Ψυχοθεραπεύτρια).

Με Εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος