ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΘΕΟ ΓΙΑ ΟΛΑ
Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών. Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
“Κατά δε το μεσονύκτιον Παύλος και Σίλας, προσευχόμενοι υμνούν τον Θεόν.
Οι δύο Απόστολοι, ο Παύλος και ο Σίλας, βρίσκονται στο πιο βαθύ κελί της φυλακής των Φιλίππων κάτω από αυστηρή επιτήρηση, επειδή τόλμησαν να κηρύξουν με παρρησία το ευαγγέλιον του Χριστού και ελευθέρωσαν από το δαιμόνιο μια γυναίκα, που κάποτε την εκμεταλλεύονταν, για να πλουτίζουν με τις μαντίες της.
Τα ρούχα τους είναι ξεσκισμένα το σώμα τους γεμάτες πληγές από τα ανελέητα μαστιγώματα, που επί πολύ ώρα δέχονταν, οι πόνοι τους ανυπόφοροι.
Όλα τα μέλη τους ακινητοποιημένα. Τα πόδια τους δεμένα στο τιμωρητικό όργανο, που λεγόταν ξύλο, έτσι ώστε να μην μπορούν, ούτε στο ελάχιστον να μετακινηθούν.
Οπωσδήποτε είναι διψασμένοι και νηστικοί, οι δε δυνάμεις τους όλο και τους εγκαταλείπουν.
Ας δούμε όμως, πως αντιμετωπίζουν τη δυσκολία τους, οι δύο Απόστολοι και τι σημασία έχει για εμάς.
1. Σε άλλον κόσμο πνευματικά.
Βρίσκονται, όπως είπαμε, φυλακισμένοι κάτω από άθλιες συνθήκες και έπειτα από πολλά βασανιστήρια.
Και όμως κατά τη διάρκεια της νύχτας, την ώρα που ο υπόλοιποι κρατούμενοι δυσφορούν, ο Παύλος και ο Σίλας στρέφουν την καρδιά τους στον Θεό και προσεύχονται.
Μάλιστα δεν προσεύχονται, να τους απαλλάξει από τη δεινή κατάστασή τους, να καταπαύσει τους πόνους τους, αλλά “προσευχόμενοι” υμνούν τον Θεόν”.
Σαν να βιώνουν την πιο μεγάλη χαρά, σαν να μη λειτουργούν οι αισθήσεις του σώματός τους, σαν να βρίσκονται σ’ έναν άλλο κόσμο, πνευματικό, υμνούν και δοξάζουν τον Θεό.
Παρόμοια, όπως άλλοτε οι τρεις Παίδες μέσα στο καμίνι του πυρός ένιωθαν να φυσά δροσερός άνεμος, μ’ ένα στόμα δε υμνούσαν και ευλογούσαν και εκείνοι τον Κύριο.
Θαυμάζει ο ιερός Χρυσόστομος : “Η του Παύλου άλυσις πάσης σειράς χρυσής κοσμιωτέρα εστίν”. (ΕΠΕ, 20, 628).
Δηλαδή, η αλυσίδα που κρατούσε δέσμιους τους δύο Αποστόλους, είναι πολυτιμότερο από κάθε χρυσή αλυσίδα, διότι αυτή τους ανέβασε στον ουρανό.
Στον ουρανό λοιπόν οι δύο Απόστολοι, πραγματικά ελεύθεροι, από οτιδήποτε τους κρατεί δέσμιους στη γη, δοξολογούν τον Θεό.
Αυτή τη δοξολογία ασκούν οι υπόλοιποι φυλακισμένοι και εκπλήσσονται. Αυτή τη δοξολογία ακούει και ο Θεός και απαντά με τρόπο συγκλονιστικό.
Τη στιγμή εκείνη γίνεται μεγάλος σεισμός, που συνταράσσει τα θεμέλια της φυλακής.
Οι ίδιοι είναι ακίνητοι, οι ύμνοι τους όμως σείουν την γη.
Είναι δεμένοι, αλλά η δοξολογία τους προκαλεί σεισμό που λύει τα δεσμά τους.
“Πάντων τα δεσμά ανέθη”, λύει τα δεσμά και όλων των κρατουμένων. Η υπέροχη δοξολογία, μέσα στην άθλια φυλακή φέρνει το μεγάλο θαύμα.
2. Δοξολογία για όλα.
Η παναρμονία αυτή δοξολογία των Αποστόλων αντηχεί μέσα σους αιώνες. Ενώνεται με τη δοξολογία χιλιάδων μαρτύρων της πίστεώς μας, οι οποίοι πέρασαν από παρόμοια δεσμωτήρια, και φτάνει μέχρι την εποχή μας. Την ακούνε και τα δικά μας αυτιά και θαυμάζουμε το ηρωικό φρόνημά τους.
Εμείς βέβαια δεν έχουμε βιώσει αντίστοιχες δυσκολίες. Όλοι μας ωστόσο δοκιμαζόμαστε, με τις θλίψεις και τους πειρασμούς.
Δεν είναι λίγες οι δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε. Οικογενειακές, Επαγγελματικές, Οικονομικές, Προβλήματα Υγείας κ.α.
Συχνά αυτές μας καταβάλλουν, συνθλίβουν την ψυχή μας, απειλούν κάποτε τη ζωή μας. Με ένα μεγάλο δεσμωτήριο μοιάζει, τότε η ζωή αυτή και ο καθένας μας βρίσκεται δεμένος με τον σταυρό του, με τη δοκιμασία του.
Όμως μέσα στις δοκιμασίες αυτές, που μοιάζουν με άλλου είδους φυλακή, υπάρχουν κάποιες ψυχές, οι οποίες όχι μόνον κάνουν υπομονή, αλλά επιπλέον στρέφουν το βλέμμα τους στον ουρανό, υψώνουν την καρδιά τους στον Κύριο και ψάλλουν με τα χείλη τους υπέροχη δοξολογία.
Ασθενείς καθηλωμένοι στο κρεβάτι, μητέρες πάνω από το μνήμα του πρόωρα θαμμένου παιδιού τους δοξάζουν τον Θεόν, με τη βαθιά πίστη, ότι Εκείνος γνωρίζει.
Πτωχοί οικογενειάρχες, έστω και αν στερούνται τα αναγκαία, δοξολογούν τον χορηγό παντός αγαθού.
Πόσοι αδικημένοι και εγκαταλελειμμένοι ψάλλουν τον δικό τους αίνο στον Κύριο.!
Ο ίδιος ο ιερός Χρυσόστομος, λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, εξόριστος στα βάθη της Ασίας. “Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν”. είπε. Δόξα στον Θεό για όλα όσα μου συμβαίνουν. Είτε είναι καλά είτε άσχημα. Είτε ευχάριστα, είτε θλιβερά.
Αυτή είναι η πιο υπέροχη δοξολογία, ο πιο αρμονικός ύμνος και ο αγαθός Θεός αντιφωνεί κάποτε με τον δικό του τρόπο.
Σείει τα βάθη της θλιμμένης ψυχής, παρηγορεί τον πόνο και επεμβαίνει είτε για να απελευθερώσει από τα δεσμά, είτε για να χαρίσει υπομονή για τη συνέχιση του αγώνα.
Επομένως ας δοξάζουμε τον Θεό, όχι μόνο όταν τα πράγματα έρχονται ευνοϊκά στη ζωή μας, αλλά και όταν δοκιμαζόμαστε.
Ας τον θυμόμαστε τότε, όχι μόνο για να του ζητούμε να μας απαλλάξει από τις συμφορές, αλλά για να τον δοξολογούμε για ό,τι Εκείνος, ο Πανάγαθος Θεός, επιτρέπει αποβλέποντας στο καλό μας.
Πηγή : Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό Αδελφότητος Θεολόγων “Ο ΣΩΤΗΡ”.
Με εκτίμηση
Δημήτριος Μητρόπουλος