ΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΠΟΥ…..

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

 

‘Ένας έμπορος γύρισε βράδυ απελπισμένος στο σπίτι του.

Σ’ ερώτηση της γυναίκας του, απάντησε.

— Καταστράφηκα. Φτώχεψα. Έχασα τα πάντα. Και αφέθηκε στην απελπισία.

— Όχι, δεν συμφωνώ απάντησε η γυναίκα του. Σου έμεινα εγώ.

— Ε, μπαμπά, φώναξε η μεγαλύτερη κόρη του, να ‘μαι και εγώ εδώ.

— Κι εγώ μπαμπά, συμπλήρωσε η μικρότερη κόρη του.

— Και έχεις και την υγεία σου, ξανάπε η σύζυγος.

Και τα χέρια σου, να δουλεύεις μπαμπά.

— Και έναν Θεό αγάπης, μπαμπά, στη χούφτα του οποίου είμαστε όλοι.

— Ο Θεός να με συγχωρέσει, ψιθύρισε με συγκίνηση ο πατέρας. Τόσα πολλά μου είχαν απομείνει, μετά από την οικονομική μου καταστροφή.

— ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΗΚΑ :

Πράγματι, πόσα πολλά έχουμε πάρει από το χέρι του Θεού! Πόσα! Ο καθένας ξεχωριστά, την πίστη μας, το σπιτικό μας, την πατρίδα μας.

Και βέβαια για όλα αυτά πρέπει, να νοιώθουμε την ανάγκη να δοξολογούμε το Θεό.

Να τον ευχαριστούμε από καρδιάς.

Μερικές φορές ίσως, τις θεωρούμε δεδομένες τις ευλογίες του Θεού, όλος ο κόσμος και δεν είμαστε ευχαριστιακοί.

Δεν χαιρόμαστε, δεν είμαστε αισιόδοξοι, δεν είμαστε ευτυχισμένοι και αφήνουμε να περνάει η ζωή μας, μέσα στην μιζέρια, στη γκρίνια, το κατσουφιασμένο πρόσωπο και το χειρότερο, στην απελπισία.

Να είσαι ευχαριστημένος μ’ ότι έχεις, να χαίρεσαι τα πράγματα όπως είναι. Όταν ανακαλύψεις, ότι δεν σου λείπει τίποτα, θα σου ανήκει όλος ο κόσμος, λέει ο Λάο Τσε.

Το να πέσεις δεν είναι τρομερό, το να μη θέλεις να σηκωθείς είναι ολέθριο, λέει ο Βίκτωρ Ουγκώ.

Η απελπισία εις το νέο άτομο, οφείλεται πολλάκις εις την προσπάθειά του, να βιώσει το μέλλον ως το παρόν, προβάλλων το παρόν εντός του μέλλοντος.

— Νιώθω συνέχεια μια απελπισία και μια ανασφάλεια, δεν έχω όρεξη να κάνω το οτιδήποτε, γράφει μια κοπέλα, προφανώς φοιτήτρια. Επίσης υπάρχει πολλή πίεση στο σπίτι.

Έχω φτάσει έκτο έτος!!!!!!!!!.

Προσπαθώ να διαβάσω και δυσκολεύομαι πάρα πολύ, να συγκεντρωθώ.

Προκαταβάλω τον εαυτό μου και λέω, αφού το έχω δώσει 5 φορές το μάθημα, δεν θα το περάσω έτσι όπως είμαι τώρα!!!!

Κάθε φορά που με πιάνει αυτό το πράγμα νιώθω ανάξια, όλη μέρα κλαίω.

Πείτε μου σας παρακαλώ τι να κάνω!!!! Ψάχνω ψυχολόγους να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία και δεν βρίσκω, κάτι οικονομικό και κοντά μου!!!!!

Είναι επείγον!!!!! ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗ.

Στην κοπέλα απήντησαν πολλοί ψυχολόγοι και σύμβουλοι Υγείας :

Μία Ψυχολόγος, της έγραψε τα ακόλουθα :

Λυπάμαι πολύ για τη σκέψη σας. Μπορείτε να απευθυνθείτε σε κάποια δημόσια δομή, να λάβετε στήριξη δωρεάν, είτε σε ιστοσελίδες, που δίνουν δωρεάν ψυχολογική βοήθεια.

Ελπίζω να βρήκατε λύση, διαφορετικά θα χαρώ να βοηθήσω περαιτέρω.

Αφήνουμε μόνιμα τα βλέμματα μας σ’ ό,τι μεγάλο ή μικρό έχουμε χάσει ή μας λείπει.

Θρηνούμε γι’ αυτό και δημιουργούμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας ένα κλίμα βαρύ, πόνου και θλίψεως, μελαγχολικό, αφαιρώντας το οξυγόνο της αισιοδοξίας, της χαράς, της ευγνωμοσύνης, της πίστης, στη θεία πρόνοια.

Κάποιες φορές αυτό που έχουμε χάσει, είναι το ευτελέστερο.

Όπως ο έμπορος της ιστορίας μας.

Έχασε χρήματα, αλλά είχε δίπλα του μια γυναίκα με κατανόηση, μια γυναίκα στύλο, να στηρίζει, να ενισχύει, να παρηγορεί χωρίς μομφές και εξουθενώσεις.

Και δύο κόρες που είχαν την διάθεση να σταθούν κοντά του χωρίς, “δεν με ενδιαφέρει, είσαι υποχρεωμένος να μου δίνεις και αυτό και το άλλο”.

Είχε αγαθά πολυτιμότερα, από τα χρήματα.

Και…. ίσως αν δεν έχανε τα χρήματα να μην έφθανε στο σημείο να αξιολογήσει αυτά που είχε, να τα χαρεί και να ευλογεί το Θεό της αγάπης.

Χάνουμε πολύτιμο χρόνο όταν λέμε καθυστερημένα “Δόξα τω Θεώ” και δεν το λέμε πάντοτε, παντού και για όλα.

Πηγή : Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό “ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ”

 

Με Εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος