ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΠΙΑ ΜΟΝΗ
Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος Αντ/γος ε.α. Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών. Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
67 ετών ήταν η Γαλλίδα Μ.Τ. Χάνει ξαφνικά τον άνδρα της. Νιώθει συντριπτικό χτύπημα. Δεν μπορεί να σηκώσει, τη μεγάλη δοκιμασία. Αισθάνεται, σαν να αιωρείται στο κενό. Όλα χάθηκαν από μπροστά της. Ζητάει κάπου να στηριχθεί, από κάπου να πιαστεί. Το αναζητάει και δεν το βρίσκει, γύρω της παγερή αδιαφορία.
Παιδιά δεν έχει, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν κάποιο αντίβαρο. Να της σταθούν με αγάπη και να απαλύνουν τον πόνο της. Τι να κάνει;
Χωρίς συμπαράσταση νιώθει σαν λαβωμένο πουλί στην καταιγίδα. Η απόγνωση εισβάλει και κατακλύζει την αφύλακτη ψυχή της. Τι να την κάνει μια’ άσκοπη γι’ αυτήν ζωή.
Έτσι την θεωρεί. Ασήκωτο της φαίνεται το φορτίο της. Και η τρομερή απόφαση μέσα στην παραζάλη της, δεν αργεί να παρθεί.
Ζαλισμένη, με θολωμένη σκέψη, σχεδόν τρέχοντας, σε μια στιγμή που δεν ελέγχει τον εαυτό της, ρίχνεται στο ποτάμι που βρίσκεται εκεί κοντά. Τα νερά την σκεπάζουν κι αρχίζουν να την παρασύρουν για να την ξεβράσουν σε λίγο, σαν ένα θλιβερό κουφάρι.
Έτσι δείχνουν τα πράγματα. Εδώ όμως υπάρχει ένα αλλά. Γιατί εδώ υπάρχει ένας άνθρωπος. Υπάρχει ο άνθρωπος της αγάπης, της αυταπάρνησης της θυσίας.
Υπάρχει ο άνθρωπος στη ψυχή του οποίου κυριαρχεί η αγάπη, η πηγαία η ανιδιοτελής αγάπη. Και η αγάπη δεν είναι μόνο εφευρετική και πολυμήχανη. Είναι και αποφασιστική και ριψοκίνδυνη. Έχει μέσα της το στοιχείο του ηρωϊσμού.
Ο άνθρωπος της αγάπης που δεν βρέθηκε στην ώρα της δοκιμασίας, παρουσιάστηκε τώρα, στη στιγμή την πιο κρίσιμη της ζωής της.
Είναι ένας 18χρονος νέος. Στεκόταν στην όχθη του ποταμού. Αντιλαμβάνεται την τραγική στιγμή. Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό ρίχνεται στο νερό κι αρχίζει με όλες του τις δυνάμεις να κολυμπάει, για να φτάσει ως την άγνωστή του γυναίκα. Και δεν αργεί να την πλησιάσει.
Και να. Αμέσως τα σκηνικά αλλάζουν. Μέσα στο ποτάμι ξετυλίγεται μια σκηνή συγκινητική. Η απελπισμένη γυναίκα νιώθει, ένα βαθύ συγκλονισμό. Ξεκινάει μέσα της το μητρικό φίλτρο Αισθάνεται κάτι το πρωτόγνωρο. Ένα νέο παλικάρι να διακινδυνεύει τη ζωή του, για χάρη της, για ποιο λόγο; Ποτέ της δεν μπορούσε να φανταστεί κάτι τέτοιο. Τι κι αν δεν έχει δικά της παιδιά. Μέσα σ’ εκείνα τα αφιλόξενα νερά, ένας καινούργιος κόσμος ελπίδας και καλοσύνης, ροδίζει μέσα της.
Τον νέον αυτόν, που βρίσκεται κοντά της, τον νιώθει περισσότερο και από παιδί της. Και είναι, αφού ούτε την ζωή του υπολογίζει, για να την σώσει.
– Παιδί μου, του φωνάζει με πνιγμένη φωνή σε ικετεύω, μην κινδυνεύεις για μένα.
Το γερό όμως παλικάρι, με υπεράνθρωπη προσπάθεια, την πλησιάζει και την τραβάει στη στεριά. Αλλά το χρέος της αγάπης είναι ανεξάντλητο, για τις γενναίες καρδιές. Και ο νέος μας δεν νομίζει, πως το ξόφλησε. Κατάλαβε το δράμα της. Γι’ αυτό δεν σταματάει, στη πρώτη πράξη της αυτοθυσίας.
Βλέπει καθαρά, πως η γυναίκα αυτή δεν ζητούσε να την βγάλει από τα νερά του ποταμού. Πιο πολύ του ζητούσε, να την βγάλει, από το μαύρο πέλαγος της απελπισίας.
Και για να βγει από το πέλαγος αυτό, χρειάζεται ένας ακόμα πιο επιδέξιος κολυμβητής. Ο κολυμβητής της αγάπης. Την επόμενη κιόλας ημέρα πήγε να την δει στο Νοσοκομείο, όπου την είχε μεταφέρει. Μόλις είδε τον σωτήρα της, η απελπισμένη γυναίκα άρχισε να κλαίει.
Δεν ήξερε πως να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της στο νέο αυτό, που, όπως είπε την έσωσε, δύο φορές: την μια βγάζοντάς την, από το ποτάμι και την δεύτερη από το πέλαγος της απογνώσεως.
Δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μην έχει νιώσει άγχος. Ένα συναίσθημα που γεμίζει τον άνθρωπο με ανησυχία και φόβο.
Το άγχος βιώνεται ψυχολογικά ως συναίσθημα, είναι η δυσάρεστη συναισθηματική κατάσταση που περιλαμβάνει αισθήματα τάσης, φόβου ή ακόμα και τρόμου σαν απάντηση, σε κίνδυνο του οποίου η πηγή, είναι σε μεγάλο βαθμό, άγνωστη ή μη αναγνωρίσιμη.
Η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή, μας κάνει να βρισκόμαστε σε μια συνεχή κατάσταση άγχους. Μπορεί πολύ συχνά να μην είμαστε σίγουροι για το αντικείμενο της ανησυχίας μας, να μην μπορούμε να το προσδιορίσουμε και οδηγούμαστε σε απόγνωση.
Με την προθυμία του να την σώσει, της τονώνει το ηθικό και σκόρπισε την μαυρίλα της ψυχής της.
Ένιωσε, πως δεν ήταν πια μόνη και πως υπάρχουν άνθρωποι, που την αγαπούν ειλικρινά, ενδιαφέρθηκαν γι’ αυτήν και διακινδύνεψαν τη ζωή τους.
Το θαύμα της ανυστερόβουλης και μέχρι θυσίας αγάπης και μάλιστα από έναν νέο, κρύβει μέσα του, τον πιο μεγάλο δυναμισμό, την πιο αστραφτερή ομορφιά. Ποιος δεν την θαυμάζει;
Και πόσο θα φτώχαινε ο πλανήτης μας, αν δεν είχαμε τέτοιες μεγαλειώδεις πράξεις, αληθινού αλτρουϊσμού.
Αν ο σύγχρονος κουρασμένος και απογοητευμένος άνθρωπος που ασφυκτιά, φυλακισμένος στον στενόψυχο αλτρουισμό του, αποφασίζει να σπάσει τα δεσμά του εγωκεντρισμού του, τότε θα εύρισκε στην ανιδιοτελή προσφορά, στη γνήσια αγάπη, τη λύση του Ψυχικού δράματός του.
Πηγή : “Ορθόδοξο Περιοδικό – Αδελφότητος Θεολόγων” ΖΩΗ”.
Με εκτίμηση
Δημήτριος Μητρόπουλος