ΒΙΚΤΩΡ ΜΑΡΙ ΟΥΓΚΩ (1802 – 1885) – Γαλλία

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

Από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του, αντιλήφθηκε το λογοτεχνικό του ταλέντο και ξεκίνησε τις μεταφράσεις έργων από τα λατινικά, καθώς και δικές του πρωτότυπες ποιητικές εργασίες.

Η αξία του αναγνωρίστηκε σύντομα μέσα στο γαλλικό ακαδημαϊκό κύκλο, αλλά και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό.

Από πολύ νωρίς ξεκίνησε να γράφει ποιήματα και να μεταφράζει κλασσικούς Λατίνους ποιητές, όπως ο Βιργίλιος.

Το όνομα του Βίκτωρος Ουγκώ, είναι περισσότερο συνδεδεμένο με τα μυθιστορήματά του, όπως “Η Παναγία των Παρισίων” και “Οι Άθλιοι”.

Ωστόσο το έργο του περιλαμβάνει, επίσης, δοκίμια, διηγήματα, θεατρικά και ποιήματα.

Ο Ουγκώ έγινε ηγέτης του ρομαντικού κινήματος και το 1841 εξελέγη, στην Γαλλική Ακαδημία.

Ο Ουγκώ γνώριζε καλά την ιστορία της αρχαίας Ελλάδος και εμπνεύστηκε, από τον επαναστατικό αγώνα του 1821 και το πάθος του Λόρδου Βύρωνα, λίγο πριν την ίδρυση του Ελληνικού κράτους.

Ο ίδιος, με τη σειρά του, επηρέασε το έργο πολλών Ελλήνων λογοτεχνών.

(Δεκατρία, από τα σαράντα ένα ποιήματα της συλλογής “Τα Ανατολίτικα” (1829), εκφράζουν τον γνήσιο φιλελληνισμό του.

Ο νεαρός Ουγκώ (27 χρόνων τότε), εξυμνεί την προσπάθεια του Ελληνικού Έθνους, για ελευθερία.

(“Στην Ελλάδα! Στους φίλους μου, τιμωρία κ’ Ελευθερία!”), χωρίς να αναλώνεται στα αρχαιοελληνικά ιδεώδη και τη χαμένη δόξα της αρχαιότητας.

Ο ποιητής στρέφει στο τώρα της εποχής του και στην επικράτηση των δημοκρατικών αξιών και της ελευθερίας.

Κάνοντας σαφή παραλληλισμό του ελληνικού αγώνα στον πρόλογο του έργου του, με την επιδίωξη των καλλιτεχνών της εποχής, για ελευθερία στην τέχνη και αντίθετα, με τους αυστηρούς κανόνες που επέβαλε ο κλασικισμός.

Το Μεσολόγγι και η σφαγή της Χίου φαίνεται, ότι συγκλόνισαν περισσότερο τους Ευρωπαίους Καλλιτέχνες.

Όπως ο Ντελακρουά, έτσι και ο Ουγκώ, αφιερώνει το πιο διάσημο ποίημά του, “Το ελληνόπουλο”, από “τα Ανατολίτικα”, στη σφαγή της Χίου.

“Το Ελληνόπουλο”, της συλλογής αυτής :

Τούρκοι διαβήκαν. Χαλασμός πέρα ως πέρα.

Η Χίος το ολόμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα.

Ερμιά παντού, μα κοίταξε απάνου εκεί στο βράχο,

στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο

κάθεται, σκύβει θλιβερά το κεφαλάκι

στήριγμα και σκεπή του απομένει,

μόνο μια ν’ άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη

μεσ’ στην αφάνταστη φθορά)………..

Η αγάπη του Ουγκώ για τους Έλληνες συνεχίστηκε και στο μετέπειτα έργο του, χωρίς, ωστόσο μια τόσο έντονη και ρητή αναφορά, στον Αγώνα του 1821.

Εξακολουθούσε να ενημερώνεται για τις εξελίξεις μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους, ενώ την δεκαετία του 1860, συνέβαλε με τον τρόπο του, στον απελευθερωτικό αγώνα των Κρητικών, μεσολαβώντας σε διπλωμάτες και στέλνοντας επιστολές εμψύχωσης, προς τους αγωνιστές.

Ο ζωγράφος της Ελληνικής Επανάστασης, Ευγένιος Ντελακρουά, βλέπει τα έργα του και γράφει :”Αν αποφάσιζε να γίνει ζωγράφος, θα είχε επισκιάσει, όλους τους καλλιτέχνες του αιώνα του”.

Κατηγορεί ανοιχτά τον Έλγιν, για την αρπαγή των μαρμάρων του Παρθενώνα και λέει :

“Η πολιτιστική κληρονομιά ενός λαού, δεν πρέπει να γίνεται κτήμα ενός λαού”, ενώ επάνω στην κορύφωση των φιλελληνικών του αισθημάτων, εξυμνεί τον Όμηρο και γράφει :

“Ο κόσμος είναι μια διεύρυνση της Ελλάδας και η Ελλάς, είναι ο κόσμος σε σμίκρυνση.

Ο Ουγκώ πίστευε ότι ο μουσουλμανισμός και ο Χριστιανισμός και τελικά, η Ανατολή και η Δύση, μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά, υπό την προϋπόθεση, εν προκειμένω της ελληνικής ανεξαρτησίας.

Η ιδέα αυτή διατρέχει, το σύνολο των “Ανατολίτικων ” ποιημάτων του.

Σας ευχαριστώ

Δημήτριος Μητρόπουλος