Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος  Αντ/γος ε.α.

Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.

Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.

 

 

Η ορθόδοξη Εκκλησία, η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, επισήμως Ορθόδοξη Καθολική και αποστολική Εκκλησία, από τον 1ο αιώνα χαρακτηρίζεται και ως Μία Αγία Καθολική Εκκλησία.

Είναι ένα σύνολο τοπικών εκκλησιών, οργανωμένες ως Πατριαρχεία, αυτοκέφαλες σύνοδοι και αυτόνομες αρχιεπισκοπές, που βρίσκονται σε πλήρη κοινωνία μεταξύ τους, με "πρώτο μεταξύ ίσων", το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, συγκροτώντας έτσι μια ενιαία εκκλησία, διαφορετικές γεωγραφικά και εθνικά, αλλά ενωμένες θεολογικά και λειτουργικά.

Όλες αναγνωρίζουν τις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και θεωρούν την Οικουμενική σύνοδο, ως το ανώτατο όργανο για αποφάσεις σε θέματα δόγματος και λατρείας, μοιράζονται πλήρη κοινωνία καθώς και συγκεκριμένα δόγματα και παραδόσεις.

Αξιώνει ως αφετηρία της τον ιδρυτή της Κύριο Ιησού Χριστό και τους Αποστόλους του, μέσω συνεχούς αποστολικής διαδοχής.

Οι όροι ορθόδοξος και ορθοδοξία είναι ελληνικοί και σημαίνουν κυριολεκτικά "ορθό δόγμα", με την έννοια της ορθής χριστιανικής δοξασίας – πίστης.

Αμφότεροι έχουν χρησιμοποιηθεί παραδοσιακά, στον ελληνόφωνο χριστιανικό κόσμο, προκειμένου να υποδείξουν τις κοινότητες ή τα άτομα, που διατήρησαν την αληθινή πίστη (όπως καθορίζεται από τις οικουμενικές συνόδους), σε αντιδιαστολή με εκείνους που κηρύχθηκαν αιρετικοί. Επίσημα, ο όρος "Ορθοδοξία" τέθηκε σε κοινή χρήση για να υποδείξει ακριβώς την ορθόδοξη Εκκλησία μόνο, μετά το σχίσμα του1054, προκειμένου να την διακρίνει από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Το 1054 υπήρξε διαίρεση της εκκλησίας, γνωστή ως το Μεγάλο Σχίσμα, μεταξύ του Πάπα της Ρώμης και του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης.

Οι λόγοι για το σχίσμα αυτό ήταν δύο.

* Η προσθήκη του Filiogue από τον Πάπα στο Σύμβολο της Πίστεως.

* Το Δόγμα του παπικού πρωτείου (απαίτηση για υπεροχή εξουσίας) του πάπα της Ρώμης έναντι των άλλων Πατριαρχείων και η διαφωνία των άλλων Χριστιανών (το 1870 προστέθηκε και το αλάθητο του πάπα).

Είναι γενικά αποδεκτό ότι οι δεσμοί του νεοέλληνα με την Εκκλησία έχουν χαλαρώσει, χωρίς όμως να αμφισβητεί κάνεις ότι οι δεσμοί αυτοί έχουν τόσο βαθειά σφυρηλατηθεί που καθίστανται ακατάλλητοι.

Σε έρευνα της κάπα Research αποτυπώνεται μια γενική εικόνα της τοποθέτησης των Ελλήνων σε θέματα Εκκλησίας και πίστεως.

Σύμφωνα λοιπόν με την έρευνα, η έκρηξη της τεχνολογίας, η οικονομική κρίση, η πανδημία, οι πολεμικές συγκρούσεις έχουν θέσει την πίστη υπό "δοκιμασία".

73% των ερωτηθέντων δηλώνουν ότι πιστεύουν στο Θεό, από 92% που ήταν το

2005. Οι Έλληνες απομακρύνονται από τη συχνότητα του Εκκλησιασμού και μόνο ένας "πυρήνας" 28% δηλώνει ότι επισκέπτεται την εκκλησία, τουλάχιστον μία φορά το μήνα.

Ωστόσο ο θρησκευτικός γάμος, η ταφή των νεκρών, το μάθημα των θρησκευτικών στην εκπαίδευση των παιδιών είναι ριζωμένα στη ζωή των Ελλήνων, ενώ με εξαίρεση ένα 30%, η πλειονότητα αποδίδει στην Εκκλησία πνευματικό κυρίως ρόλο.

Παρά τις διαρροές που σημειώνονται, η Μεγάλη Εβδομάδα αγγίζει όλους σχεδόν τους Έλληνες, καθώς 8 στους 10, θα παρακολουθήσουν κάποιες από τις ακολουθίες της, ενώ το Πάσχα είναι για τους Έλληνες, θρησκευτικό συναίσθημα και μια γέφυρα μεταλαμπάδευσης της "Ελληνικότητας" στις επόμενες γενιές.

Και το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η εκκλησία ως θεσμός είναι μέρος της πραγματικότητας των Ελλήνων και παραμένει για την πλειονότητα, πηγή ελπίδας.

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται ένας πολυμέτωπος αγώνας για να αποδομηθεί ο θεσμός της Εκκλησίας με συκοφαντίες, σπιλώσεις προσωπικοτήτων ιερωμένων με υψηλή πνευματική στάθμη, πολεμική εναντίον φορέων που μπορούν να προσφέρουν τα μέγιστα στην καλλιέργεια του θρησκευτικού συναισθήματος και δυστυχώς πολλές φορές, από εκκλησιαστικά πρόσωπα.

Για να έχουμε τη προσδοκία να δούμε γεμάτους τους Ιερούς ναούς, πρέπει πρώτιστα να κατηχήσουμε τους ανθρώπους, να τους μιλήσουμε για το Ορθόδοξο βίωμα, να ενσταλάξουμε μέσα τους την ελπίδα που χαρίζει η παρουσία του Θεού στη ζωή μας.

Και αυτό βέβαια από την παιδική ηλικία, τότε που μπαίνουν οι ρίζες για την ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών μας.

Ας αφήσουμε τα πάθη και τις κακίες και ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας, γιατί "ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι" (Ματθ.θ’37).

 

Πηγή : – Βικιπαίδεια – Μηνιαίο Ορθόδοξο Χριστιανικό Περιοδικό "Όσιος Θεόφιλος".

 

Με εκτίμηση

Δημήτριος Μητρόπουλος