Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
Γράφει : Ο Δημήτριος Μητρόπουλος Αντ/γος ε.α.
Επιτ. Υπαρχηγός. ΕΛ.ΑΣ. Πτυχ. Νομικής και Δημ. Δικαίου και Πολ. Επιστημών Νομικής Σχολής Αθηνών.
Συγγραφέας, Μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
Στις 29 Ιουνίου η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη των δύο μεγάλων και πρωτο- κορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.
Είναι οι πρωτεργάτες της οικοδομής της Εκκλησίας και στο νοητό της στερέωμα προβάλουν σαν φωτεινά αστέρια και μας καταυγάζουν με το φως της θείας δόξης τους.
Ένας από τους 12 μαθητές του Χριστού, που δέχτηκε από τους πρώτους, μαζί με τον αδελφό του Ανδρέα, το κάλεσμα του Κυρίου : Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων.
Ο Πέτρος καταγόταν από την Βησθαϊδά της Γαλιλαίας και κατοικούσε μόνιμα στην Καπερναούμ.
Ήταν έγγαμος και μαζί με τον αδελφό του, τον μετέπειτα Απόστολο Ανδρέα ήταν αλιεύς, ψαράς της λίμνης της Γεννησαρέτ.
Πρώτος ο Ανδρέας γνώρισε τον Χριστό και ανήγγειλε με χαρά στον αδελφό του.
“Ευρήκαμε τον μεσσία”. Η μικρή αυτή πρόταση γέμισε την ψυχή του Πέτρου Ιερά συναισθήματα και έσπευσε να τον γνωρίσει.
Έκπληκτος τότε άκουσε τον Κύριο να του λέει. “συ εί Σίμων ο υιός Ιωνά, συ κληθήση Κηφάς”, ο ερμηνεύεται Πέτρος.
Από τότε ο Σίμων έμεινε γνωστός, ως Κιφάς, δηλ. Πέτρα, γιατί θα ήταν σταθερός για την πίστη του σαν την πέτρα.
Όμως δεν είχε φτάσει του Ανδρέα η ώρα της πραγματικής κλήσεως.
Ήταν κάποιο γαλλήνιο πρωινό, στη Γεννησαρέτ ύστερα από μια ολονύχτια άκαρπη προσπάθεια του Πέτρου και του αδελφού του Ανδρέα, όταν ο Κύριος, αφού μίλησε στο συγκεκριμένο στην άκυρο θαλάσσιο πλήθος, απηύθυνε στους δύο ψαράδες την πρόσκληση :
“Δεύτε οπίσω μου και ποίησω αλιείς ανθρώπων”.
Ελάτε κοντά μου και εγώ θα σας αναδείξω ψαράδες ανθρώπων.
Από τότε ο Πέτρος ακολούθησε τον Χριστό ως πιστός και τελείως αφοσιωμένος στον διδάσκαλο μαθητής.
Στις ακρογιαλιές της Γαλιλαίας και τις περιοδείες της Ιουδαίας.
Απεστάλη μαζί με τους άλλους μαθητές, σε πόλεις και χωριά, να προετοιμάσουν τις καρδιές, για να δεχθούν τον ερχόμενο λυτρωτή.
Επέστρεψε και εκείνος χαρούμενος και είπε σε τόνο θριαμβευτικό στον Κύριο, ότι “και τα δεμόνια ημίν υποτάσσεται εν τω ονόματί σου”.
Ήταν ο μαθητής που τον χαρακτήριζε θερμή και φωτισμένη πίστη, αλλά και ολόψυχη αγάπη και αφοσίωση στον διδάσκαλό του.
Χαρακτηριστική ήταν η ομολογία του, όταν ο Κύριος ρώτησε :
“τινα με λέγουσι οι άνθρωποι είναι τον υιόν του ανθρώπου;”
Μόνον ο Πέτρος βεβαίωσε χωρίς ενδοιασμό :
“συ ει’ ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος”.
Και ο Διδάσκαλος του απένειμε τον δίκαιο μακαρισμό : “μακάριος εί Σίμων βαριωνά, ότι σάρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλά ο πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς”.
Φλογερός και ενθουσιώδης ο Πέτρος, στάθηκε πάντα ο άνθρωπος της πρωτοβουλίας, δεν έμενε για πολύ διστακτικός.
Όταν μαζί με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, βρέθηκε μπροστά στο απροσδόκητο γεγονός της μεταμορφώσεως, αυτός διατύπωσε το σχέδιο να μείνουν για πάντα εκεί διαιωνίζοντας την λαμπρή εκείνη κατάσταση.
Κι όταν κάποτε που κινδύνευαν στον κίνδυνο έσπευσαι κοντά του.
Ο Πέτρος ήταν φύση θερμή, με καρδιά που ξεχείλιζε από αγάπη και αυθόρμητο ενθουσιασμό.
Οι Τρόποι του ήταν απλοί και απροσποίητοι και συχνά πρωτόγνωροι.
Για παράδειγμα, διακηρύσσει πάντα πρώτος τη θεότητα του Κυρίου, μα τον αρνείται τρεις φορές, λίγο πριν από την σταύρωσή του.
Κι’ αυτός που δεν τρόμαξε στους Ρωμαίους στρατιώτες που πήγαν να τον συλλάβουν, κι έκοψε το αυτί του Μάλχου, φοβάται αργότερα μια παιδούλα, που τον ρωτάει στην αυλή του αρχιερέα, αν κι αυτός είναι μαθητής.
Μετά την ανάστασή του, ο Κύριος με τη φράση “βόσκε τα αρνία μου “(Ιωαν. κα’,15) αποκαθιστά τον μετανοημένο αρνητή στο αποστολικό έργο.
Κηρύσσει στα Ιεροσόλυμα την ημέρα της Πεντηκοστής και ιδρύει την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία.
Πραγματοποιεί περιοδείες στη Παλαιστίνη, στη Μικρά Ασία και την Ελλάδα, πηγαίνει στην Αίγυπτο και τη Ρώμη, όπου πεθαίνει μαρτυρικά, το 64 ή το 67.
Η παράδοση λέει πως τον σταύρωσαν με το κεφάλι προς τα κάτω.
Η δράση του Αποστόλου Παύλου συνετέλεσε πολύ στην διάδοση και εδραίωση του Χριστιανισμού.
Έγραψε δύο επιστολές στα τελευταία έτη της ζωής του.
Με εκτίμηση
Δημήτριος Μητρόπουλος